Zaterdag 15 juli 2006

Buren in Frankrijk

Toen we vanavond thuiskwamen deed onze overbuurvrouw haar deur open. Ze stelde zich heel uitdrukkelijk aan míj voor, want de vrouw des huizes – dat heb ik al ontdekt – heeft hier een zeer hoge status. Eindelijk erkenning.

Halldor en deirdre

Onze buurvrouw is een energiek vrouwtje van minstens zeventig. Dat is hier niets bijzonders. Hoogbejaarde vrouwen lijken hier alles te regelen, ze passen op de kleinkinderen, ze drijven de koeien naar de wei, ze hebben winkeltjes of kroegen en – het kan aan mij liggen – ze lijken er niet onder te lijden.

Deirdre in het zwembad van Espalion

Door de deur zagen we dat het huis volledig verduisterd was. Tegen de hitte. Het was broeierig warm in het trapportaal, het zweet gutste over onze voorhoofden. De buurvrouw riep haar kleinzoon van veertien die meteen naar buiten kwam. Hij gaf mij drie luchtkusjes en Ruud een hand. Ziezo, alweer wat geleerd, zo doe je dat hier dus: vrouwen wisselen luchtkusjes uit met wíe maar wil en mannen schudden elkaar de hand.

Halldor en Deirdre aan het strand van een stuwmeertje met kraakhelder water.

Even later arriveerde haar kleindochter van twaalf die precies hetzelfde deed. En Halldor en Deirdre werden direct door oma geknuffeld, zelfs Deirdre was een moment totaal verrast over zoveel lichamelijkheid. Ik vind al dat geknuffel weliswaar heel ontwapenend maar ik voelde me er ook heel ongemakkelijk bij. Even wennen dus.

Halldor en Deirdre achter de computer. Zo is het hier binnen wanneer de luiken gesloten zijn.

De buurvrouw vertelde honderduit over Espalion, de markt op vrijdag waar we morgen beslist naar toe moeten omdat daar groeten en fruit verkocht worden direct van het land. Ze vertelde dat ze haar eigen pruimenjam maakte en die doorverkocht aan marktkooplui. Haar zoon en dochter werkten de hele dag en de kleinkinderen werden buiten schooltijd aan haar zorg toevertrouwd. Al van kleins af aan.

Het water van de Lot is rood gekleurd door de stortregens.

De kinderen gingen naar een openbare school (école publique). Ze vertelde ons dat alles daar gratis is: onderwijs, overblijven, boeken, alles. Halldor en Deirdre zijn ingeschreven op privéscholen, dat waren namelijk de enige scholen die we via internet konden vinden. Maakt ´t uit dachten we. Au. Na het informatieve gesprek met de buurvrouw lijkt dat een stommiteit te zijn geweest. In Nederland worden alle schoolvormen gesubsidieerd: vrije school, openbare school, katholiek, islamitisch, noem maar op. Maar in Frankrijk niet. Een openbare school hoort vrij te zijn van godsdienst of welke leer dan ook. Wie de kinderen in een religie wil tuchtigen moet zelf maar voor de kosten opdraaien en die kunnen oplopen tot 2000 euro per kind per jaar.

Ja, ho ´s even, dáárvoor zijn we hier niet gekomen. We waren al zo blij dat we geen wegenbelasting meer hoeven betalen en nu gaan we ons toch nog kromwerken om de school van de kinderen te kunnen betalen. Nee, nee, onze kindjes gaan maar lekker naar een volksschool.

Het huis…

We hebben gisteren gehoord dat de overdracht van ons huis pas op 16 september (of later) zal plaatsvinden. Dat betekent dat we de hele zomer in dit vervloekte appartement moeten zitten. We hebben een bewegingsruimte van ongeveer tien vierkante meter, de hele dag raast er verkeer voorbij en we moeten de luiken gesloten houden vanwege de hitte. Ik kan niet anders zeggen, het idee staat me tegen. We gaan in augustus in ieder geval twee weken op de plaatselijke camping uitbeesten en dan gaat het waarschijnlijk weer ´n beetje.

Ja, verheug je maar vast... boven die kroeg met die tralies, daar wonen wij nu. De luiken zijn overdag gesloten om de hitte buiten te houden...

geplaatst door Maartje Heymans om 2:35 PM   |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (18 jul) - Vorige blogtekst (10 jul)