Zaterdag 7 juni 2008

Djembé

Sinds enkele maanden volg ik met mijn emigratievriendin Margon voor 13,30  euro per jaar een cursus djembé hier in de buurt. In Muret-le-château om precies te zijn. Maar 29 kilometer van Espalion. Dat lijkt ver weg, maar voor Franse begrippen is dat om de hoek, immers, geen files en — behalve die kleine rood-zwarte torretjes dan — geen gendarmes die onverwacht je pad kruisen.

Onze djembéleraar heet Philippe en is beeldhouwer, trommelaar en wat al niet meer. Iedere les draagt hij de meest wonderlijke en kleurrijke schoenen. Waarschijnlijk maakt hij ze zelf of laat hij ze maken door 'n collega-knutselaar. Hij is niet mooi vinden wij, maar wel leuk. Als er aura's bestonden, dan was het zijne gevuld met feestvierende tuinkabouters. En soms met trollen. Het leukste aan hem is z'n hoofd. Z'n bril bijvoorbeeld. Een gewone bril met zwart montuur die meestal recht op z'n neus staat. Totdat hij z'n hoofd naar rechts zwenkt dan, daar waar ik meestal zit. Hij reutelt iets in mijn richting in onverstaanbaar Frans en onder 'n verwarde kop met haar prikken z'n grote bruine ogen onder of boven de randen van z'n scheefstaande bril door. De verlossing komt als hij z'n hoofd weer naar voren draait en z'n bril recht op z'n neus schiet. Ik vraag me wel 's af of hij die bril opzettelijk zo gemaakt heeft, of misschien wel heeft laten maken door diezelfde als van z'n schoenen.

De medetrommelaars, allemaal jeugd tussen de 25 en de 40 jaar, zijn ontzettend aardig en zo anders dan het afstandelijke en overbeleefde volk van Espalion. Niks op aan te merken hoor Espalion, maar er wonen gewoon teveel oude mensen. Ik spring bijna 'n gat in de lucht als iemand mij meldt dat er hier of daar weer 'n hangjongere is gesignaleerd die 'n fiets probeerde te stelen. "Waar dan? Waar dan?", wil ik altijd weten, maar dat zeggen ze dan nooit, dus het zal wel weer verzonnen zijn, net zoals die levensgevaarlijke adder van 'n meter, of die hagelstenen zo groot als tennisballen, of die reuzenwespen met twee angels.

Maar goed, die jeugd dus bij djembéles, die drinkt bier uit flesjes en ze roken, om Sarkozy te pesten zeggen ze. Ons noemen ze de jeunes filles want verschil moet er wezen. Hoe dan ook, binnenkort hebben we ons eerste optreden. Op 21 juni om precies te zijn. De langste dag van het jaar (zonnewende: le solstice d'été) wordt in Frankrijk sinds 1982 massaal gevierd met muziekoptredens van iedereen die muziek kan of wil maken (faites de la musique!), dus mogen wij ook meedoen. Het 'Fê�te de la musique' dat inmiddels is uitgegroeid tot 'n mondiaal evenement staat dit jaar in het teken van de filmmuziek.

Wat dertig trommelaars in dat verband kunnen voortbrengen weet ik niet, want hoe trommel je nou de soundtrack van The Sound of Music, van je rom-bom wat maal ik erom of godogodo patapata gundungundun patagodo? Hoe dan ook, ben je op 21 juni in Frankrijk en heb je toevallig je drumstel bij je strijk dan neer en laat van je horen. O ja, je vakantie kun je er niet van betalen, het muziekfeest is namelijk gratis. Uch!

geplaatst door Maartje Heymans om 12:00  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 2 jul ) - Vorige tekst ( 29 mei )