Dinsdag, 31 juli 2007

Poessie

De laatste foto (30 juli 2007)

Vanmorgen is mijn poessie doodgereden. Écrasé. Ik heb ’n foto gemaakt van de afdruk die ze op de weg heeft achtergelaten, een gebaar dat door sommigen als morbide of nutteloze zelfkwelling zal worden aangeduid.

Ja ja zeker, heel nutteloos en waarom zou ’n mens ook iets doen dat geen nut heeft. Wat doen toch al die mensen met bosjes bloemen op een onheilsplek? Wat doen ze daar? Volkomen zinloos. Lady Di, Pim Fortuyn, een verkeersslachtoffer of het zoveelste slachtoffer van zinloos geweld? Duizenden bloemen, knuffels en gebedjes op de plaats des onheils. Zinloze gebaren tegen zinloos geweld.

Maar ik weet wat ze daar doen. Ze betuigen hun liefde aan iemand die ze op ’n andere manier niet meer kunnen bereiken. Ze hopen dat de ziel daar nog is, gevangen in een windvlaag.

Duizenden bloemen, bijtjes, muisjes, salamanders, verse visjes… mijn poessie was niet lady Di en niet het zoveelste slachtoffer van zinloos geweld, maar ze was mijn poessie en ik hield van haar. Ik wou dat ik haar ziel kon vangen of zelfs een vonkje ervan, maar ze is weg.

Haar afdruk is nog zichtbaar in de jas waarop ze vannacht geslapen heeft, haar etensbakje is half leeggegeten en haar afdruk in bloed ligt nog op de weg. Totdat morgen het onweer losbarst en het laatste spoor van haar definitief wegspoelt.

geplaatst door Maartje Heymans om 12:00  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 17 aug ) - Vorige tekst ( 23 jun )