Dinsdag 8 april 2008

Winter in Zuid-Frankrijk is koud

Van ´n mailster kreeg ik onlangs de vraag: “leuk hoor, al die artikelen over de kapper en de tv, maar hoe gaat ’t met jullie verbouwing?”. Een begrijpelijke vraag. Twee jaar geleden had ik ‘m zelf kunnen stellen. Want wat stel je je voor bij twee broodschrijvers die zich permanent in Zuid-Frankrijk vestigen? Nou, laat ik zeggen dat ik zelf ook gehoopt had dat we onze boeken en artikelen neuriënd onder een parasol zouden maken, dat onze uitgever ons nooit in de steek zou laten en dat we alleen maar bezig zouden zijn met de verbouwing van ons huis.

Maar de werkelijkheid is anders. Voor ’n verbouwing heb je tijd en geld nodig en dat hebben we onvoldoende. We moeten werken om geld te verdienen en het geld dat we verdienen hebben we nodig om van te leven en zo is de cirkel rond. De meest noodzakelijke reparaties en aankopen bekostigen we uit reserves die we niet hebben of uit donaties en leningen van familie en vrienden. Zo is het nu en - tenzij er een wonder gebeurt - zal dat ook zo blijven.

Sinds een paar weken hebben we geen verwarming en geen warm water meer. Onze dertig jaar oude, op olie gestookte verwarmingsketel (chaudière) was weer leeg en een simpele rekensom leerde ons dat we zelfs bij economisch gebruik (twee radiatoren die maximaal vier uur per dag brandden) 300 tot 600 euro per maand kwijt zijn uitsluitend aan stookolie (mazut). Toen de tank medio maart weer leeg was besloten we dat we liever doodvroren dan nog één cent aan het kreng uit te geven.

De ouders van Ruud die tegen beter weten in de paasdagen hier wilden doorbrengen, reisden voortijdig terug naar Nederland met het vermoedelijke voornemen nooit meer één voet in dit vervloekte oord te zetten.

En onderwijl leven wij vrolijk voort in ons préhistorische liefdesnestje want we weten inmiddels dat zelfs ’n leven zonder warm water went. Goed, het kan natuurlijk altijd erger. Géén water bijvoorbeeld. Ja, dat krijg je ervan als ze voor je huis aan de weg werken. En dat gebeurt dan bij voorkeur op vrijdagmiddag, vlak voor ’t weekend, zodat je zeker weet dat je tot maandagmiddag geen water hebt. Gelukkig ontdekten we in de garage een geheimzinnig kraantje waar we nog wat water uit konden tappen zodat we de afwas konden doen en de wc konden doorspoelen.

Maar er zijn natuurlijk altijd dingen die erger zijn dan dingen die erger zijn dan andere dingen die nóg erger zijn. Geen elektra bijvoorbeeld en dus geen internet. Brrrr, daar krijg ik ’t pas echt koud van.

mijn favoriete werkplek: aan de keukentafel achter m’n laptop

Van vrienden uit de buurt hebben we een gaskachel geleend, for the time being dan, zodat we in ieder geval de keuken warm kunnen stoken. Het warme water komt voorlopig uit een waterkoker en we wassen ons met een waterkan die ik ooit bij Ikea heb gekocht. Zo’n Delfsblauw ding met ’n po erbij die jarenlang heel decoratief op ons nachtkastje heeft gestaan. Nooit geweten wat je daar allemaal mee kon doen … tjonge, wat is ´t toch romantisch dat plattelandsleven, zoveel mensen die jaloers op ons zijn.

We hebben ons lang afgevraagd wat toch de letters Q en F op de badkamermuur betekenden maar nu weten we het: het ene washandje is voor je Q zeg maar, en het andere voor je F, kijk, nu gaan die letters echt voor ons leven.

Hoe nu verder… van ’n gulle gever hebben we wat geld geleend zodat we een tweede hands Godin cuisinière en à bois konden kopen. Dat is een op hout of kolen gestookte kookplaat annex oven en fonte (gietijzer) die tevens dienst doet als kachel. Gisteren is de schoorsteenveger geweest om de elf meter lange tube in de schoorsteen te plaatsen. Wat mij vooral aanspreekt is de elegante manier waarop de aluminium pijp vanuit de schoorsteen op de cuisinière is aangesloten, kijk maar op de foto, prachtig werkelijk. Nou ja, hij is nog niet aangesloten want er ontbreekt nog een verbindingsstuk, maar goed, ik bedoel maar…

De cuisinière, op de achtergrond de wand van de haard waar ik de oude tegels opnieuw aan ’t zetten ben.

Maar hoe dan ook, als de pijp is aangesloten kunnen we in ieder geval de keuken met zes houtblokken per dag verwarmen, kijk, dat scheelt. De vraag is natuurlijk of we ook nog zo blij met onze cuisinière en à bois zullen zijn als het buiten dertig graden is, maar eerlijk gezegd kan ik me daar nog niet echt druk om maken.

De tulpen bloeien, ja, geloof ’t of niet, dit zijn tulpen. Waren ze maar altijd zo. Prachtige, grillig gevormde gedrochtjes die opengaan als het warm is en sluiten als ze het koud hebben.

Maar goed, het zal duidelijk zijn dat we andere dingen aan ons hoofd hebben dan verbouwen. Ik had ’t me anders voorgesteld maar ook die teleurstelling ben ik te boven. Ik heb al vaker gezegd dat we geen spijt hebben van de emigratie, met spijt heeft het niets te maken, het heeft alles te maken met het feit dat we minder middelen en mogelijkheden hebben om ons avontuur te bekostigen dan we gehoopt hadden. Emigreren is voor sommigen een droom, maar voor ons is het op dit moment vooral een kwestie van overleven.

Wat zal ik zeggen. Ik weet niet of God bestaat (nl.wikipedia.org/wiki/God), maar toch steek ik iedere dag ’n kaarsje voor hem op want als er dan toch ’n wonder gebeurt kan ik in ieder geval zeggen dat ik het ergens aan verdiend heb.

geplaatst door Maartje Heymans om 23:58  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 21 apr ) - Vorige tekst ( 25 mrt )