Dinsdag, 9 september2008

De balans van twee jaar Frankrijk

Onlangs stelde iemand mij via e-mail de vraag: “Hoe lang heeft het geduurd voordat je ging wennen? En mis je Nederland eigenlijk?” Ik denk dat dit de kern raakt van de tweestrijd waarin veel emigranten zich bevinden: in je vertrouwde omgeving in Nederland blijven of de onzekere sprong wagen naar een wellicht beter leven in een ander land.

Op de vraag of je zult wennen kan ik al meteen antwoorden: waarschijnlijk wel, maar je blijft ’n Hollandse populier in ’n Frans landschap. Dat doet geen pijn maar het is een feit waarmee je kunt leren leven.

Ons leven in Frankrijk: een wandeling tegenover ons huis op de eerste echte zomerse dag van ´t jaar, op 18 juni 2008 om precies te zijn.

Overigens interessant te vermelden dat bijna de helft van de emigranten (autochtonen en allochtonen) binnen tien jaar terugkeert naar Nederland. Meestal omdat de financiën niet toereikend waren om het verblijf voort te zetten maar ik kan me ook voorstellen dat heimwee een rol speelt. Op www.wereldexpat.nl/nl/terugnaarNL/voorbereiding staat veel informatie over dit onderwerp.

De tweede vraag (Nederland missen) is gecompliceerder en persoonlijker. Uit onderzoek is gebleken dat de meeste emigranten niet gedreven worden door afkeer van Nederland, maar door de behoefte aan een beter leven. Ik begrijp ´t niet, want als je niet uit afkeer uit Nederland vertrekt, waarom dan wel. Goed, misschien is het mogelijk dat je gedreven wordt door louter positieve gevoelens, bijvoorbeeld: “Ik heb ’n heerlijk leven in Nederland, maar in Frankrijk heb ik meer carrièremogelijkheden…”. Hmm. Klinkt verdacht. Ander voorbeeld: “Nederland is ‘n fijn land, maar er zouden geen Nederlanders moeten wonen…”. Ho, wie zei dat ook weer? Of: “Jammergenoeg zat 't bejaardentehuis met uitzicht op de snelweg vol, anders was ik nooit naar m’n Zuid-Franse mas met zwembad in de Cevennen verhuisd.” Hoe dan ook, Nederland is ongetwijfeld ´n heerlijk land, maar het had zoveel nadelen dat wij de voordelen niet meer zagen.

Ons leven in Frankrijk: ’n stukje van ons huis in de avondzon.

Nu, iets meer dan twee jaar geleden (in de nacht van 7 op 8 juli 2006) arriveerden we in ons appartement in Espalion. Het was vier uur ‘s-nachts, snikheet en de kinderen waren klaarwakker. Zo begon ons leven in Frankrijk. De eerste maanden waren chaotisch en onzeker. We leefden in een appartement vol met verhuisdozen en meubels, de enige vriendin die we hadden was de buurvrouw, we spraken de taal niet goed en niemand in Espalion begreep wat we kwamen doen.

Ons leven in Frankrijk: Uitzicht vanuit het badkamerraam

Drie maanden later, in oktober, konden we ons huis in maar ik had er geen zin meer in. Ik miste m´n vrienden en ik miste het leven dat me zo lang had tegengestaan. Ik had nog maar twee zorgen: het geld dat als water wegstroomde en de kinderen. Het langdurige bezoek van ’n als steun en toeverlaat vermomde 'vriend' en meer bezoek dat in de euforie van het moment niet altijd even tactisch was, maakte het verblijf hier vaak onplezierig. Ik wilde niet blijven en ik wilde niet terug naar Nederland. M’n droom viel tegen.

Maar sindsdien is er veel veranderd. Toen we onze plannen voor emigratie bekendmaakten kregen we vaak de vraag: “… en als ’t nou mislukt, kom je dan terug naar Nederland?” Nou is mislukken best moeilijk voor ons, we zijn immers geen camping begonnen, geen restaurant en geen forellenkwekerij. We hebben ons werk meegenomen naar Frankrijk en daarin is weinig veranderd, behalve dan dat ik geen les meer geef. Maar de verhuizing en verbouwing hebben gaten geslagen in onze reserves en de kosten voor levensonderhoud liggen in Frankrijk veel hoger dan in Nederland. Dat maakt het leven hier best moeilijk ja. Maar we zwemmen nog steeds en dat doen we liever hier dan in Nederland.

Als ik ooit terugging naar Nederland dan was het omdat ik minder belasting wilde betalen of omdat ik euthanasie wilde plegen (verboden in Frankrijk) of omdat ik homo was en met Ruud wilde trouwen of… en nu valt er ’n stilte. Ik kijk Ruud aan: “weet jij nog iets?”, Ruud kijkt mij aan: “ben non…”. Kijk, dat bedoel ik dus.

Ons leven in Frankrijk: Ruud en ik in Château de Colombier, een prachtig château en parc animalier 30 km verderop.

Tuurlijk, er zijn best redenen te bedenken waarom we hier weg zouden moeten willen, maar er zijn er meer die ons aan Frankrijk binden. De verdraagzaamheid van de mensen bijvoorbeeld. Of het klimaat. Of het gevoel van ruimte in- en rondom het huis. Of dat we iedere dag buiten eten. Of de uil in de achtertuin. Of de kinderen die Franse vriendjes maken in de speeltuin en op school. Of de Fransen waar we het best mee kunnen vinden. En dan al die dingen die niet in woorden te vatten zijn.

Ons leven in Frankrijk: Ik met mijn beste vriendin op een marché nocturne (avondmarkt) in Espalion

Er is vast een wereld die beter is dan deze, waar de mensen nog aardiger zijn, de luchten blauwer en het gras groener, maar wij willen daar niet heen, want het paradijs, daar ging je toch pas heen ná je dood?

(luister naar het lied: ‘On ira tous au paradis’ van Michel Polnareff)

David Byrne zong ‘t al: heaven is a place where nothing ever happens en zo is ‘t, want tegenslagen horen bij ’t leven, ook voor wie als God in Frankrijk dacht te leven.

Ons leven in Franrijk: Bezoek aan Salles-la-Source op 1 mei, Mariabeeld met kind

geplaatst door Maartje Heymans om 22:51  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( ) - Vorige tekst ( 22 aug )