zondag, 7 juni 2009

Curiosity killed the cat

In juli 2007 werd onze kat Poessie voor de deur doodgereden (link naar artikel). Poessie had poezenaids en was sowieso in staat van verval maar ze was gelukkig bij ons en wij waren gelukkig bij haar. Het huis was leeg zonder Poessie. Dagenlang heb ik het halflege voederbakje laten staan waar ze nog uit gegeten had en de binnenvoering van mijn zomerjas waar ze haar laatste nacht op had doorgebracht heb ik nog altijd niet gewassen. Evenwel, na haar dood besloot ik dat er weer snel een nieuwe poes moest komen. Niet om Poessie te vergeten maar omdat een huis zonder katten is als een carrousel zonder kinderen.

Toen we aanstalten maakten om naar het asiel te gaan meldden kennissen uit de buurt dat ze een nest kittens hadden. Zes in totaal waarvan we er twee mochten hebben. Enige tijd later kwam er nog een bij uit hetzelfde nest en zo hadden we plots drie katten: Mieske de grappenmaker, Loekie de liefste en Charlotte de lastpost. Al na één nacht pieste ze op ons dekbed. Ze was pas zes weken oud en het plasje rook nog niet naar de warme, zoetzure meidenzeik, maar het was duidelijk geen plasje water.

Uit ervaring weet ik: eens een pieskat, altijd een pieskat, het zit erin en je krijgt ’t er niet uit. Er zo pieste Charlotte zich een slag in de rondte: dekbedden, kussens, ’n kinderstoeltje, donkere hoekjes. Ik zag haar zelden plassen maar intuïtief wist ik dat zij het was, het kauwen op snoeren en andere dwangmatigheden pasten in het patroon. Op ’n gegeven moment ontdekte ik een enorme piesplek onder de bank en dat was voor mij de grens. Ze werd verbannen naar de keuken waar eigenlijk niets te bezeiken viel. Behalve dan wanneer we er per ongeluk een cartable of rugzak lieten overnachten, die onvermijdelijk werd besproeid. Dit was meestal geen ramp omdat je die dingen binnenste buiten gekeerd gewoon in de wasmachine kunt wassen, maar laatst was ik vergeten m’n laptoptas uit de keuken te halen en die stop je niet zo makkelijk in de wasmachine.

De laatste tijd stond ze vaak ´s-avonds te mauwen voor het raam omdat ze het huis in wilde. Soms ontsnapte ze en sloop ze naar onze slaapkamer waar ze stiekem op bed lag te slapen totdat ze ontdekt werd. Ze leek te begrijpen waarom ze het huis niet meer in mocht, maar ze kon het zeiken niet laten. En toch hield ik van haar, want katten vullen huis en hart met liefde.

Om de poezen te behoeden voor de gevaren buiten heb ik een tijd geprobeerd ze binnen te houden, maar het was niet te doen. Ons huis werd een gevangenis en dus besloot ik vorig jaar zomer om ze naar buiten te laten gaan. Als ze in de buurt van de weg kwamen werden ze bestraft met plantenspuit of andere martelwerktuigen voor katten. Maar er loeren meer gevaren rondom het huis, zoals wilde honden, vossen, kattenhaters en natuurlijk het gras aan de overkant dat voor de meeste katten onweerstaanbaar is en dus probeerde ik hun uitstapjes te beperken tot de dag, maar ook dat werd met de hitte van de afgelopen weken steeds moeilijker.

En zo is drie dagen geleden gebeurd waar ik al lange tijd bang voor was. Charlotte had ’s-avonds haar bakje leeggegeten en verdween met volle maag in de nacht om niet meer terug te keren. We hebben de hele buurt uitgekamd, briefjes opgehangen bij de locale supermarkten en verspreid in de omgeving, navraag gedaan bij het asiel, ze draagt een tube met adres en telefoonnummer en dat geeft me enige hoop, maar nog altijd niets. Alle mogelijkheden heb ik overdacht maar ik vraag me steeds af: waarom, hoe, waar? Ik staar met een verrekijker in ´n zwart gat en het enige dat ik nog kan doen is in God gaan geloven. Dan kan ik in ieder geval een kaarsje voor haar opsteken en bidden dat ze terugkomt.

Dat ze weg is bevrijdt ons van een last, de keukendeur kan weer open, we kunnen tassen door ’t huis laten slingeren en snoeren hoeven niet meer te worden opgeborgen. De enige last is de leegte die ze achterlaat en ook God kan me daarvan niet bevrijden want die houdt alle geheimen voor zichzelf.

geplaatst door Maartje Heymans om 12:47  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 9 jun ) - Vorige tekst ( 25 mei )