zondag, 12 september 2010

De balans na vier jaar

We wonen nu ruim vier jaar in Frankrijk en de traditie wil dat ik in september beschrijf hoe het afgelopen jaar verlopen is. En hoe doe ik dat, want we hebben het drukker dan ooit met boeken schrijven en andere zaken, maar bovendien is dit een woelig jaar waarin we de ene dag staan te juichen en de andere dag staan te huilen. Zo is ’t en niet anders.

Omdat we zoals gewoonlijk tijdens de acht weken durende zomervakantie nauwelijks tijd hadden voor onze kinderen, hebben we de laatste dagen voor de ‘rentrée’* net als vorig jaar samen wat dingen gedaan. Ik kan het iedereen aanbevelen. Drie intense dagen met je kinderen zijn leuker dan de drie verplichte, kostbare weken van camping naar pretpark en weer terug. Er zijn hier zoveel eenvoudige pleziertjes te vinden. De zon schijnt al tweeënhalve maand onafgebroken en het stikt hier van de plaatsen waar je ongestoord in de wildernis kunt vertoeven.

Alhoewel we bij een van deze gelegenheden ook de Franse Tokkiefamilie zijn tegengekomen, inclusief rokende barbecue, lillende feestbuiken, ronkende waterscooters, en meer, maar dat is ’n ander verhaal.

Heerlijk verfrissend toch die factor 60 zonnebrandcrème, glup.

De eerste dag zijn we naar het Lac de Pareloup gegaan. Ik zou dit overigens niemand aanraden, tenzij je dol bent op kerstbomen, je weet wel, die driehoekige stekelige boompjes die er allemaal hetzelfde uitzien en die Bob Ross zo liefdevol ‘happy trees’ noemde.

Ik vind bovendien dat de meeste stuwmeren in Frankrijk iets kunstmatigs hebben dat me teveel aan Nederland doet denken. Onze kinderen riepen dan ook meteen blij uit: joepie, we zijn in Nederland!

Googlen op Lac de Pareloup levert meteen een foto op van ‘n Nederlandse bron: http://benikervan.punt.nl/index.php?a=2010-06. Geen kerstboom te zien trouwens, maar als je de heuvels wegdenkt zou je toch zweren dat je ergens in Reewijk zit, eeeuw.

In een uithoek van ’t meer ontdekten we een piepklein paradijselijk strandje met een koffiekraam op de hoek, zodat de kinderen in het water konden spelen en wij koffie konden drinken en luieren in de zon. En toen ben ik voor ’t eerst dit jaar verbrand. Iedere keer weer stink ik erin, de Zuid-Franse zon is zo… onhollands. Ik heb urenlang met natte lappen op benen, armen en gezicht gezeten om de brand te blussen.

De dagen daarna zijn we naar Montpellier le Vieux en Mont Aigoual geweest. Prachtige locaties in de aan de Aveyron grenzende Gard (les Cevennes).

Een mini vliegden (hoogte ongeveer 1,50m) bovenop een rots in Montpellier le vieux.

We zijn hier vroeger vaak op vakantie geweest en toen we besloten om naar Frankrijk te verhuizen kozen we voor de Aveyron vanwege dit gebied. Wat we toen niet wisten was dat de Aveyron groot is en zo divers. Er zijn enorme verschillen tussen noord en zuid (en trouwens ook oost en west), niet alleen in het landschap maar ook in klimaat, cultuur en architectuur. Eerlijk gezegd, als ik de emigratie nog ’s over mocht doen, dan zou ik in de buurt van Millau gaan wonen.

Mont Aigoual, weerstation op 1600 m hoogte in de Cevennen. Een windvrij hokje met ‘eau potable’. Op deze hoogte waait het bijna altijd en het is er erg koud, ook op warme dagen.

Meetstation op Mont Aigoual op 31 augustus dit jaar. Een paar honderd meter lager was het erg heet, maar hier was ’t koud.

Maar goed, dit was ’n turbulent jaar. Nieuwjaarsavond brachten we bij Franse vrienden door, met ontelbaar veel aperitiefs die niet allemaal even heerlijk waren, want Franse bloedworst (boudin) is nu eenmaal smerig hoe smeuiig ze er ook over kunnen vertellen en de zelfgemaakte duivenpaté* van eigen kweek deed mij toch gruwen, hoezeer ik ook m’n best deed om de hele boel de hemel in te prijzen.

Franse bloedworst, boudin noir, gemaakt van varkensbloed

Hetzelfde gold waarschijnlijk voor hen over mijn zelf bereide oliebollen. Maar hoe dan ook, de overgang van 2009 naar 2010 was een nacht waarin ik voelde dat twee naties samensmolten. We waren vrienden en dat zijn we nog.

Mislukte oliebollen, een prijsfoto. Bron: Miekjes mijmeringen http://miekjesmijmeringen.punt.nl/?a=2008-01

En terwijl ik drie rotjes afstak in hun achtertuin (zelf afsteken van vuurwerk, behalve klappertjes en veel kleuren uitbrakende rookpotten, is verboden in Frankrijk) wist ik: dit wordt een turbulent jaar. Voor de wereld geldt dit overigens altijd al maar dit keer ook voor ons. Ik wist het, ik voorvoelde het en ik kreeg gelijk. Wat ik op dat moment overigens ook voorvoelde was dat we de zoveelste slechte zomer tegemoet gingen, maar dat is niet uitgekomen. Ik zal dus nog even moeten oefenen op ’n carrière als voyante.

Bron: NRC Handelsblad 1 september 2010. Grote delen van Frankrijk liggen in een hoge drukgebied, wij ook dit keer, wat ‘n geluk.

Maar goed, ik zal nog maar ’s herhalen hoe ontzettend veel liefde en steun wij het afgelopen jaar uit allerlei hoeken en gaten hebben gekregen, via e-mail en in levenden lijve. We hebben meer bezoek gehad dan ooit, soms een kwartiertje en soms een paar dagen en die geluksmomenten vergeten we nooit. De veelal totaal onverwachte steunbetuigingen en bezoeken waren voor ons een absoluut hoogtepunt.

Een dieptepunt zijn natuurlijk de niet aflatende geldzorgen. Je kunt zo uitgelaten zijn als een jong hondje, maar als de zoveelste gerechtsdeurwaarder op je stoep staat terwijl je minuten eerder je spaarpot hebt geleegd om te kunnen eten dan lijkt het leven even behoorlijk zinloos.

En dan zijn er natuurlijk altijd mensen die je toch nog even moeten inpeperen dat zij hun leven zo goed op orde hebben terwijl jij er toch zo’n potje van maakt. Ja. Bovendien, als je in geldnood zit denken sommigen dat je tot alles bereid bent. Zo kreeg ik het aanbod om tegen betaling ‘n paar dagen in de huid van een kersverse Nederlandse hoteleigenares in Frankrijk te kruipen die de verplichte cursussen niet kon volgen. Dus vroeg ze haar contactpersoon in Frankrijk of hij niet iemand wist die even vier dagen wilde doen alsof zij (ik) haar was. Ik hoefde alleen maar heel erg Hollands te doen, slecht Frans spreken en zo, stipt op tijd komen en meteen klagen als iets me niet beviel, op die manier.

Maar afgezien van het feit dat ik me nog meer verwant voel met ’n naaktslak dan met ’n hoteleigenares heb ik er mijn bedenkingen over. Identiteitsroof is strafbaar in Frankrijk (vijf jaar gevangenisstraf en een aanvullende boete van €75.000). Als ik even onnozel was geweest als ze me hadden ingeschat, dan had ik nu behoorlijk in de problemen kunnen zitten.

“Ik heb u nooit gekend, gaat weg van mij, gij werkers der wetteloosheid.” Mattheüs 7:21-23

Je moet soms rare dingen doen om in crisistijd aan je geld te komen. Zo heb ik in ’t voorjaar ‘n paar dagen op ’n fortuinlijke, seniele dame gepast die me weer heel veel nieuwe Franse uitdrukkingen heeft bijgeleerd, ‘vous me surveillez, conasse’, ‘va te faire foutre’ en ‘va te faire enculer’, dat soort dingen, heel leerzaam*.

Maar goed, in de maanden mei en juni zag ik nog een snelle carrière als kunstenaar voor me en heb ik me met volle kracht toegelegd op de kunst. Eind mei was er in Espalion een driedaagse kunstmanifestatie waarvoor ik een zogenaamd pièce unique (een thematisch schilderij) heb aangeleverd. In hetzelfde kader heb ik met ’n collega kunstenares met de bejaarden geschilderd in het bejaardentehuis (la maison de retraîte) van St. Côme en dát was leuk!

Saint Côme d’Olt gezien vanaf de brug

Het bejaardentehuis in St. Côme d’Olt is werkelijk een droom vergeleken bij de veelal mistroostige appartementencomplexen met uitzicht op de snelweg in Nederland. Het meest aandoenlijke vond ik dat het bejaardentehuis een hond had, een golden retriever. De hond was door een van de verzorgers elf jaar geleden meegenomen naar het tehuis en werd sindsdien door de bewoners verzorgd. Kijk, dat vind ik in één woord Woef! Denk overigens niet dat alle bejaardentehuizen in Frankrijk zo zijn, dit is de Aveyron, dat is het verschil*.

Ik ga overigens door met schilderen want ‘ik kan het toch niet laten’, een cliché maar volledig op mij van toepassing. Eind oktober doe ik weer mee aan ’n driedaagse kunstmanifestatie in Millau en ik hoop daar in ieder geval weer nieuwe mensen te leren kennen. Gekozen is voor een politiek thema: ‘vers un art européen?’ Ik weet niet wat de bedoeling hiervan is maar het daagt mij uit tot weerzinwekkende installaties zoals Europa in een enorm mozaïek van veelkleurige geitenkeutels of de videoregistratie van een huizenhoge fallus in zwarte was op de heetste dag van het jaar op het Vrijheidsplein in Brussel. Maar het wordt waarschijnlijk toch weer gewoon ’n schilderij.

Een schilderij door mij uit 2005, olieverf op linnen, 80x80cm

Maar goed, de belangrijkste ontdekking van het afgelopen jaar blijft voor mij de percussie. Als ’t aan mij lag speelde ik de hele dag door op de doun, de djembé of n’importe quel instrument. Mijn favoriet is de Afrikaanse doun, een prachtige trommel die het hart vormt van iedere djembé bezetting. De minimale bezetting is een solist, djembéspelers en bij voorkeur drie doun spelers. Ik vergelijk het zelf met de zee, de solist is de zee en de doun maakt de golven waarop de djembéspelers heen en weer wiegen.

Ik ga nu tweemaal per week naar djembé en begeleid de spelers op diverse locaties op de doun, maar eigenlijk is dit nog niet genoeg voor mij. Ik wil meer, het komende jaar kan wat dat betreft niet vruchtbaar genoeg zijn.

Ik dit jaar op het fête de la musique in Rodez naast een van mijn leraren. Ik draag hier trouwens ook m’n Nederlandse juicharmbandjes.

Het afgelopen jaar heb ik overigens niet alleen goed Frans leren spreken en schrijven maar ik heb ook Frans leren begrijpen en dat is de belangrijkste overwinning, want ik kan nu probleemloos volgen wat er op de Franse radio gezegd wordt. Ik kijk nooit tv maar luister wel veel naar de radio, bij voorkeur radio France inter of culture en ik kan je niet vertellen hoe geweldig het is om ineens de radiogesprekken te kunnen volgen. Het betekent voor mij een enorme uitbreiding van begrip en kennis van de Fransen, hun ideeën over actuele zaken, hun kijk op de politiek enzovoort.

Enfin, je zult begrijpen, ik ben hier inmiddels redelijk geworteld. Ik heb veel contacten met Fransen en ik verkies Frankrijk op tal van gebieden boven Nederland. Maar ik ben minder enthousiast over Frankrijk dan voorheen nu ik ervaar hoe je als zelfstandig werkende middenklasser vermalen wordt tussen de molenstenen van wetten en regels. Ik ben teleurgesteld en hoe ga ik daarmee om?

Bron: weblog Inspirerende kost door Harro Willemsen

Ruud en ik zijn al twintig jaar zelfstandig (ZZP-er). In Nederland ergerde ik me altijd kapot aan de vaste banen klasse die zich allerlei rechten toe-eigenende waar wij wel voor betaalden maar nooit van mochten profiteren. Ik had gehoopt dat het hier beter was maar dat is ’t niet.

Ik krijg nog steeds veel e-mails van mensen die voor zichzelf willen beginnen in Frankrijk en ik denk dan altijd: wie ben ik om dat aan- of af te raden. Ieder kiest zijn eigen weg en heeft daar ’n goede reden voor. Maar sommige Nederlandse verslagleggers vertekenen de werkelijkheid. Zij schetsen een beeld van Frankrijk en de Fransen dat even onwaarschijnlijk is als dat van de Hollandse boer op klompen die op een krukje in ’n weiland koeien zit te melken. De alpinopet generatie die na gedane arbeid met stokbrood en fles wijn in de schaduw van een eik (of de eifeltoren) zit is allang verdwenen.

Leven als Gód in Frankrijk kun je meestal alleen maar als je een pensioen of andere vaste geldbron hebt. Daarentegen, als je geld over hebt dan is dit het moment om een huis te kopen in frankrijk, al vind ik persoonlijk dat de prijzen nog steeds te hoog zijn, maar goed, op oude huizen kun je makkelijk vele percentages lager bieden. Hoe dan ook, wie moet werken voor z’n geld en toch wil emigreren doet er goed aan zich voor te bereiden op een bescheidener bestaan dan in Nederland. Ik heb al vaker gezegd dat motivatie een sterke drijfveer moet zijn.

geplaatst door Maartje Heymans om 22:33  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 11 nov ) - Vorige tekst ( 21 jun )