Maandag 10 juli 2006

Aankomst in Frankrijk

Het heeft even geduurd maar daar zijn we weer. Vandaag hebben we internet gekregen en het is nu ook mogelijk om eindeloos en gratis met ons te bellen, dus ik zou zeggen, maak er misbruik van. Bel ons op 0033-672211065 (vast) of op 0033-565514615 (mobiel) en we bellen je terug via internet.

Donderdag zijn we definitief vertrokken naar Frankrijk want we wilden de vakantiedrukte vóór zijn. Om twee uur in de middag vertrokken we, veel later dan gepland maar er kwam natuurlijk weer van alles tussen.

De badkamer

We wilden via Parijs rijden maar vanwege de spitsdrukte zagen we daar tussentijds vanaf. Ik heb toen een landelijke omweg uitgestippeld via Gent, Mons, Reims en verder. Het uitzicht was verpletterend maar de reis gaf me hetzelfde gevoel als die dromen waarin je rent en maar niet vooruit komt. Toen we om 21:00 uur na talloze omleidingen en voortsukkelende karren met hooi of boomstammen pas 375 kilometer hadden afgelegd gaven we het op. We namen een lieflijk hotelletje in een gehucht ten oosten van Parijs.

De woonkamer

Mijn eerste ontmoeting in het hotel was met een vloekende kok die een rokend gerecht voor zich uit joeg. Het groene kleed op de vloer was tot op de draad versleten en overal stonden houten planken tegen de muren. Onze wandeling naar de kamer veroorzaakte veel gekraak. De kamer was groot en zonder lenzen in waande ik me zowaar in een princessen kamer zoals Deirdre het omschreef. Afgezien dan van de WC die na het indrukken van een geheimzinnig wit knopje langzaam volstroomde met water tot de drollen bijna over de rand rolden en dan onverwachts de gehele inhoud met enorme kracht opslurpte. Burp.

Op vrijdagnacht om twee uur arriveerden we in ons appartement in Espalion. Het appartement viel me alleszins mee, opgeruimd, goed onderhouden, leuk kleurtje op de muren, maar stampvol. Om vier uur gingen we eindelijk slapen.

Het is vreemd om hier te zijn en te denken dat je nooit meer teruggaat. Het lijkt vakantie maar dat is het niet. Het ene moment ben ik dolblij dat het gedroomde leven nu binnen ons bereik ligt, het andere moment ben ik intens verdrietig om alles wat we achterlieten.

Door een mankement aan mijn rechterknie heb ik het Franse leven tot nu toe vooral van binnenuit bekeken en zo weet ik inmiddels dat de Fransen een groot deel van hun leven in volstrekte duisternis doorbrengen. Ik zie hier zelfs huizen waar de luiken gewoon helemaal nooit opengaan. En waarom ook niet als je dag in dag uit gezegend wordt met zonneschijn. Ik moet zeggen, het leven als mol bevalt me wel, voor ons geen doorzonwoning meer, wij houden de luiken lekker dicht.

Het uitzicht met gesloten luiken

geplaatst door Maartje Heymans om 11:45 PM  |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (15 jul) - Vorige blogtekst (4 jul)