zaterdag, 15 augustus 2009

De balans na drie jaar Frankrijk deel 1

Veel mensen vragen zich af waarom ik de laatste tijd toch zo weinig schrijf. Nou kijk, de kinderen hebben dit jaar negen weken vakantie. En geen hond in dit land vraagt zich af wat de kleine zelfstandigen tijdens die ellenlange vakantie met hun kinderen moeten doen want Frankrijk is net als Nederland ingesteld op mensen met vaste banen dus bergen vakantiegeld en vakantiedagen tot Tokio. Maar Ruud heeft de kinderen vanavond meegenomen naar de bioscoop en ik kan je niet vertellen hoe ik geniet van m'n vrije avondje. Ruud vroeg me nog blij of ik geen zin had om mee te gaan, maar nee, zei ik, veel te druk. En nu heb ik toch zo'n zin om van alles te doen, even denken.... de tuin wieden, het huis opruimen, op de bank liggen en tv-kijken, ho, ho, rustig aan. Dat zijn allemaal dingen die je ook kunt doen als de familie thuis is. Nee, vanavond ga ik schrijven, want dat kan ik alleen maar met de laptop op schoot terwijl de kinderen liggen te slapen en dat is tijdens de vakantie meestal op een tijdstip dat ik zelf ook al omval van de slaap.
 
En nu zit ik met kromme rug op een kabouterstoeltje aan ´n kaboutertafeltje achter de computer van de kinderen, de enige computer in huis die aangesloten is op de geluidsinstallatie zodat m'n Last.fm radiostation voor 't eerst in weken weer ´s de woonkamer in schalt (helaas moet je als luisteraar tegenwoordig ook betalen). Van Halen om precies te zijn met ´Runnin with the devil', dat kan geen toeval zijn.

Helemaal alleen ben ik trouwens niet want ik word steeds van achteren aangevallen door onze nieuwe poezenbaby Tijsje. Best schrikken zo onverwacht van die scherpe nageltjes in je rug. Soms daagt hij de grote katten uit, krom ruggetje, staart als ´n harige rups en link kijken natuurlijk, maar het blijft bij schijnbewegingen want het geblaas en gegrom van z'n oudere soortgenoten vindt hij toch wel eng.

binnen vind ik niets, waar is nou die startknop?

Maar goed. Bij gebrek aan Word heb ik maar even snel OpenOffice (www.openoffice.org) geïnstalleerd. Voorlopig geen laptop meer op schoot want die is kortgeleden overleden. We hebben 'm precies twee jaar en hij is zo dood als 'n pier. 'n Asus om precies te zijn, geen slecht merk zeggen ze, maar ik kan je verzekeren dat hier nooit meer 'n Asus computer in huis komt. Alles is de afgelopen maanden kapot gegaan: in februari het DVD-station, in maart de voeding, 'n maand geleden de accu en nu dus de laptop zelf.

Toen ik van de week tussen het werk door even koffie kwam halen zag ik Ruud in de woonkamer op de grond zitten met om hem heen tientallen onderdelen die hij uit de laptop had gehaald. Met 'n soldeerboutje probeerde hij twee stukjes aan elkaar te solderen. Hij richtte z'n hoofd naar mij op. Ik zag de wanhoop in z'n ogen en terwijl hij iets wilde aanwijzen ging de soldeerbout in de richting van z'n mondhoek. “Kijk, ik probeer nu...” zei hij. Ik hoorde tssst en zag 'n rookpluimpje. “Au!` Als aandenken aan het kreng dat hij nog zo liefdevol geprobeerd had te redden zit nu een brandplek bij z´n linker mondhoek zodat het de hele dag lijkt alsof hij uit de familiepot Nutella heeft gesnoept.

Gelukkig heeft Ruud de harde schijf kunnen aansluiten op een van de andere computers en zo de lokaal opgeslagen bestanden kunnen overzetten op een externe harde schijf. Back-up's maken jongens, zeggen wij altijd. Zelf doen wij dat natuurlijk niet want in geval van nood is er altijd Ruud die zelfs de doden tot leven weet te wekken. Halleluja.

geplaatst door Maartje Heymans om 22:28  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 28 aug ) - Vorige tekst ( 9 jun )