vrijdag, 20 mei 2011

Vijftien keer wat ik vijf jaar geleden dacht en nu niet meer…

In juli wonen we vijf jaar in Frankrijk. Officieel is dit het moment waarop we kunnen nationaliseren en dat zullen we dan ook zeker doen. Nog niet direct maar wel op termijn. Veel mensen denken dat we het voor ‘t geld doen. Nou, onze financiële situatie is nog nooit zo slecht geweest dus ja, we doen het voor ‘t geld. Maar toch, als geld mijn primaire drive was geweest voor wat dan ook, dan was ik 25 jaar geleden bij m’n baas gebleven, dan had ik m’n rijke suikertante te vriend gehouden en dan was ik niet naar Frankrijk geëmigreerd.

Behalve voor gepensioneerden is Frankrijk economisch de slechtste keuze die je kunt maken. Zeker als zelfstandige met ‘n naar Franse normen bovenmodaal inkomen (>=20.000 euro bruto) zijn je lasten enorm hoog. De inkomstenbelasting is niet het grootste probleem, met name sociale en lokale belastingen zijn geldvreters. Dat zoveel Fransen in dit peperdure land toch kunnen rondkomen is te danken aan de talloze subsidies en niet aan de hoge lonen.

de rode rots achter ons huis in 2006 en in 2011, zoek het verschil...

Je realiseert ’t je niet als je hier als nochtans rijke Nederlander naar toe komt maar Fransen vragen zich oprecht af wat je hier komt doen. Wie z’n land en familie verlaat moet dan wel een heel dringende reden hebben, geldgebrek of zo of problemen met justitie. M’n familie is al 35 jaar geleden uit m’n leven verdwenen en Nederland is mijn land niet meer, maar het lukt me niet om ze dat duidelijk te maken. Ofwel, mijn wens om eens te nationaliseren is sentimenteel. This is my church, this is where I heal my hurts. Ik heb al vaker gezegd: ik ben rots en geen klei. Hier hoor ik en nergens anders. Vandaar.

Hoe dan ook, in mei verliepen onze paspoorten en omdat we pas vanaf juli kunnen nationaliseren moesten onze Hollandse paspoorten verlengd worden. Voor dat doel zijn we op ‘n doordeweekse dag naar het Nederlandse consulaat in Toulouse gereden. Het Consulaat verwees ons voor de meest correcte pasfoto’s door naar een fotograaf iets verderop. Een brave man van een jaar of 50 die doodnerveus werd van m’n loszittende haar en me dus dwong om m’n haar tot op de laatste krul achter op ’t hoofd vast te knopen zodat ik plots op de grootmoeder van m’n kinderen leek. Hij heeft nog geprobeerd me te laten glimlachen voor de camera maar dat lukte dus niet meer. Ik heb tot op de dag van vandaag geweigerd m´n pasfoto te bekijken zodat alleen Ruud en m´n kinderen weten hoe ik er in werkelijkheid uitzie.

Mijn nieuwe gephotoshopte pasfoto (ja, rechts !)

In dezelfde winkel kwamen we een Nederlands gezin tegen dat ons de weg wees naar het verhuisde Nederlandse consulaat. Nu denk je misschien dat het hele zuiden van Frankrijk vergeven is van de Nederlanders maar dan vergis je je. Vooral in de Dordogne wonen veel Nederlanders (‘Holland, go home’) maar in de directe omgeving van Toulouse zie je ze weinig. Maar goed, dit gezin was al bij een andere pasfotograaf geweest maar hun foto´s waren afgekeurd omdat de maten niet klopten en onze fotograaf scheen daar ’n expert in te zijn. Dat geloofde ik direct, want hij is nog zeker vijf minuten met vergrootglas, passer en liniaal bezig geweest met onze pasfoto´s, terwijl er toch echt ’n rij van minstens zeven geduldige Fransen stond.

Het was een Marokkaans gezin. Vader, moeder, kind en kinderwagen. Vader had in de jaren tachtig de sociale academie in Groningen doorlopen en moeder had aan de universiteit in Rabat gestudeerd. Ze spraken beter Frans dan ik en we hebben een uur lang met elkaar gepraat. Niet over hoofddoekjes of boterhammen met pindakaas maar over belangrijke zaken. Ik vond het tekenend dat we op een paar vierkante meter Nederlands grondgebied in Zuid-Frankrijk in gesprek raakten met een Marokkaans gezin. Hollandser kan niet en ik bedoel daarmee, zo plezierig zou het altijd moeten zijn.

Ik heb de laatste tijd veel mails gekregen van lezers over mijn langdurige afwezigheid op Rocherouge. De belangrijkste reden is dat ik me vanaf oktober gestort heb op de percussie. Ik heb sindsdien vrijwel iedere avond gespeeld met m´n djembévrienden. Zoveel dat ik een gehoorbeschadiging heb opgelopen en zal moeten leren leven met het geluid van een ventilator in m´n rechteroor. Maar goed, daar heb ik dan weer minder last van als ik muziek maak, dus geen reden voor mij om te stoppen.

Maar nu leek me dit een goed moment om ´s te vertellen hoe ik vijf jaar geleden naar Frankrijk kwam en hoe ik nu over veel dingen denk. Want voordat we naar Frankrijk verhuisden had ik dezelfde rare ideeën over ons als ons bezoek. Sinds ik in Frankrijk woon weet ik alles over clichés. De clichés van Nederlanders over Nederlanders in Frankrijk, de clichés van Fransen over Nederlanders in Frankrijk en de clichés van Nederlanders in Frankrijk over Nederlanders in Nederland. Lees en huiver over wat ik vijf jaar geleden dacht en nu niet meer…

Vijf jaar geleden dacht ik dat in Zuid-Frankrijk de winters kort waren en zonovergoten, dat de lente vroeg inviel en dat de zomers lang waren en heet…

Of dat echt zo is? Misschien direct aan de Middellandse zee, maar niet hier en ook niet in de meeste andere delen van Frankrijk. Een advies kan ik alvast iedereen geven, neem altijd een jas en een trui mee als je hier komt en dit is echt de allerlaatste keer dat ik ’t zeg.

Vijf jaar geleden dacht ik dat we vlakbij zee zaten en boodschappen konden doen in Spanje.

Hoe waarschijnlijk is ´t dat je van Maastricht naar Pieterbuuren rijdt om even boodschappen bij de buurtsuper te doen? We zijn tweemaal naar zee gereden en Spanje is voor ons het buitenland, ofwel, daar gaan we alleen maar heen als ’t echt niet anders kan.

Vijf jaar geleden dacht ik dat de meeste Franse vrouwen slank waren…

Het boek French Woman don’t get fat van Mireille Guiliano is gebaseerd op een mythe. Frankrijk mag misschien ooit het rolmodel zijn geweest op dit gebied, maar die tijd is voorbij. Een kwart van de Franse vrouwen heeft overgewicht en 15 procent is veel te vet. McDonald’s, donuts, pizza’s en kant-en-klaar maaltijden zijn vooral bij jonge gezinnen razend populair. Dus als je de volgende keer op vakantie naar Frankrijk gaat, ga dan ’s een dagje naar een piscine municipale en je weet meteen hoe ’t ervoor staat.

Vijf jaar geleden dacht ik dat Frankrijk een beter land was voor kleine zelfstandigen…

hahahahaha! Wat ’n bak. Nee, Frankrijk is ronduit slecht voor kleine zelfstandigen. Vooral sociale verzekeringen zijn ontzettend duur. Erg lastig kan ik je verzekeren als je jonge kinderen hebt. Het beste dat je hier kan hebben is ´n vaste baan en dan bij voorkeur als overheidsslaaf (40% van de beroepsbevolking werkt direct of indirect voor de overheid). En als dat niet lukt wordt je zelfstandige.

Vijf jaar geleden dacht ik dat de hele wereld op internetgebied net zo ver was als Nederland, dus ook Frankrijk

Ik weet dat dit een gevoelig punt is dus ik ben voorzichtig. Uit recent onderzoek van de Europese Commissie onder 25 Europese landen blijkt dat Franse kinderen in de leeftijd van 9-12 jaar het minst deelnemen aan sociale netwerken. De vraag is natuurlijk of dit een nadeel is, maar wel zegt het iets over de acceptatie bij ouders van sociale netwerken als serieus communicatiemiddel.

Uit eigen waarneming kan ik zeggen dat kinderen hier vanaf een jaar of 14 actief worden op sociale netwerken, vooral Facebook is populair, ook onder studenten. Ik ga veel om met Fransen tussen de dertig en de vijftig. Een mobiele telefoon hebben ze allemaal en de meesten gebruiken ook e-mail courriels als communicatiemiddel. Toch hebben ze vaak volkomen achterhaalde ideeën over sociale netwerken zoals Twitter, Facebook en LinkedIn (het is kinderachtig, wat heb je eraan). Toen ik hier in 2006 kwam was het internet totaal niet ingeburgerd, maar ik heb ’t idee dat Frankrijk z’n achterstand inhaalt, ook al ken ik geen Fransen die internetbankieren en zoek ik me nog steeds suf naar ’n hitlijst.

Vijf jaar geleden wist ik niet dat iedere Fransman het Hollandse koekje bij de koffie af zou slaan met de opmerking: “non merci, j’ai déjà mangé”.

Vijf jaar geleden dacht ik dat Franse werknemers lui waren…

Onjuist. Fransen werken keihard en kopjes koffie tussendoor worden systematisch afgeslagen. Maar kleine bedrijfjes (electriciën, schoorsteenveger, metselaar, enzovoort) hanteren een prioriteitenlijst. Laat ik ’t zo zeggen: hoe belangrijker je bent, hoe sneller en beter je wordt geholpen. Verder, we hebben geen ervaring met zwartwerkers maar dat laat zich raden.

Vijf jaar geleden vroeg ik me af hoe ik contacten met Fransen moest maken…

Ik herinner me nog dat ik dacht: nou ja, als ’t niet anders kan dan moeten we maar naar de plaatselijke bridgeclub. Voor m’n gehoor was dat in ieder geval een betere keuze geweest. Anderzijds had ik dan wel tussen de Engelsen gezeten en daar zie je meestal weinig Fransen.

Vijf jaar geleden dacht ik dat het leuk was om je huis te verbouwen…

Het is ook leuk om je huis te verbouwen, maar je moet gezond zijn en zeeën van tijd en genoeg geld hebben. Ofwel, leuk als je gepensioneerd bent en in topconditie, maar vrijwel onmogelijk als je leeft van deadline naar deadline en ook nog wilt socialiseren.

Vijf jaar geleden dacht ik dat ik nooit Frans zou leren spreken…

Ik spreek niet alleen vloeiend Frans, ik lees en schrijf het en ik begrijp er nog steeds niets van. Hoe meer ik tussen de Fransen zit, hoe taalgehandicapter ik me voel. Erg bemoedigend kan ik je verzekeren.

Vijf jaar geleden dacht ik dat ik in Frankrijk ook gewoon kabel tv had met 92 zenders…

Best lastig al die gaten boren door honderden kilometers rots.

Vijf jaar geleden dacht ik dat je in Frankrijk ook blauwe enveloppen op je mat kreeg

Helemaal waar, maar je moet ze wel zelf gaan halen. (de Nederlandse belastingdienst laat zich nog steeds onbetuigd als een autistische adhd pitbull met oogkleppen en is zelfs nu nog niet te stoppen)

Vijf jaar geleden dacht ik dat ´t best meeviel met Franse scholen…

Nou ja, ‘n normaal mens doet ’t z’n kind niet aan, maar alles went.

Vijf jaar geleden dacht ik dat Fransen alles eten wat beweegt…

Helemaal waar. Behalve schoothondjes en katten, die vinden ze niet lekker. Wij wel trouwens.

Vijf jaar geleden was de emigratie nog veel als een sprong in het diepe.

We zijn inmiddels behoorlijk ingeburgerd maar dat gevoel van een sprong in het diepe heeft ons nog niet verlaten, Ruud mist nog steeds zijn haring…

geplaatst door Maartje Heymans om 15:06  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 19 nov ) - Vorige tekst ( 23 dec )