|
|||||||||||||||||||||||
HomeIntroTipsColumnsLinksContact (e-mail)
|
vrijdag, 15 oktober 2009Zoeken naar werk deel IIEen van de moeders op school vroeg me of ik zin had om mee te gaan naar badminton en het leek me wel een leuk sociaal gebeuren dus sinds kort zit ik op badminton. Heel gezellig. Het enige probleem is dat ik niet van badminton hou, dus moet ik mezelf iedere keer weer de deur uitschoppen. Het is niet dat ik 't niet kan, o nee, ik kan eigenlijk alles behalve rekenen. Ik heb er alleen geen zin in. Het is zo heerlijk warm binnen, met een ronkend kacheltje, poezen op 't haardkleedje, kinderen in bed en ik wil zo graag weer wat schrijven. Dus zoek ik iedere week een excuus om niet te hoeven gaan. En nu is 't dan zover. Ik heb vorige week een rugblessure opgelopen zodat ik niet naar badminton kan. O wat erg. Eerlijk gezegd ben ik maar voor een ding de deur uit te krijgen en dat is voor djembé waar ik nu tweemaal per week heen ga. Op dinsdagavond naar Muret-le-château waar we ons tot orgastisch getrommel laten opzwepen door de charismatische meester Philippe. En op vrijdagavond naar Laissac waar een andere Philippe weer heel andere dingen doet. Om verwarring met de eerste Philippe te voorkomen noemt men deze laatste Philidar, een samentrekking van 'Philippe' en 'Duran'. Iedereen weet dit behalve hijzelf, maar als Néerlandaise ben ik natuurlijk totaal ongevoelig voor zoveel discretie. Bovendien kan ik niet tegen publieke geheimen zodat ik in het bijzijn van Philidar nog maar aan een ding kon denken: "Philidar, Philidar" en dus boerde ik op 'n keer de naam Philidar uit waar Philidar lui-même bij was. Het handige is wel dat ik nu eenmaal buitenlandse ben en mij dus veel wordt vergeven. We moeten nu wel op zoek naar 'n andere schuilnaam want de naam Philidar is besmet. Ik ben in ieder geval voorlopig genezen van m'n ontluikende Gilles de la Tourette syndroom. Maar goed, ik heb eindelijk weer even tijd om te schrijven. Veel mensen hebben hun bewondering uitgesproken omdat ik zo openhartig over onze financiële situatie praat. Maar zo moeilijk vind ik 't niet. Dit is het leven van een emigrantengezin in Frankrijk zoals er zovelen zijn, en het kan nog erger, geloof me. Ik wil niemand ontmoedigen om te emigreren, in tegendeel, ik wil alleen laten zien welke moeilijkheden je op je weg kunt tegenkomen als je met een beperkt budget een nieuw bestaan wilt opbouwen in Frankrijk. Dat is alles. Ik wil geen medelijden en ik hoef ook geen begrip. Ik kruip door 't stof op zoek naar werk in Frankrijk en ik vertel het de wereld omdat niemand anders het doet. Mijn enige missie is te vertellen hoe 't echt gaat, zonder camera's die de sappigste momenten eruit pikken en zonder de roze bril van de vette bankrekening. Er zijn natuurlijk mensen die alles al hebben meegemaakt (kind, ik had je dit al veel eerder kunnen vertellen...) maar de meesten zijn blij dat ik vertel wat ik vertel en dus ga ik door. Zoals iedereen inmiddels wel weet hebben we dringend werk nodig, betaald werk wel te verstaan want hobbies hebben we genoeg. Ik heb van de ledigheid gebruikgemaakt om eindelijk te worden wat ik altijd al wilde zijn: kunstenaar. Nee, wees maar niet bang dat ik de koninklijke familie ga naschilderen op goedkope katoenen doekjes van het Kruidvat of dat ik Picasso ga na-apen. Nee, ik ga gewoon doen wat ik al heel lang doe maar dan officieel. Dertig jaar al om precies te zijn, sinds ik op de kunstacademie een kwast leerde vasthouden. Daar bleef het overigens ook bij dus ik heb best hard moeten werken om te kunnen wat ik nu kan. En echt, ik hoef helemaal niet zo nodig, Ruud weet hoe vaak ik huilend voor 'n doek heb gestaan en zei dat dit nu echt de laatste keer was. Maar ik moest 't toch steeds weer proberen. Het klinkt zo pretentieus als je zegt dat je het niet laten kan, maar als het voor iemand geldt dan ben ik 't. En zodoende ben ik nu full-time schilder (artiste peintre), wat betekent dat ik hele dagen schilder, vanaf het moment dat de kinderen 's-morgens de deur uitgaan totdat ze 's-avonds weer thuiskomen. Aanvankelijk was ik van plan om me op de portretkunst te werpen, uit pure geldnood uiteraard en de eerste betaalde opdracht heb ik al binnen, maar ik heb ontdekt dat ik hier zo'n hekel aan heb dat ik de geplande folders nog maar even binnen hou en dingen doe die ik echt leuk vind. In een maand tijd heb ik veertig schilderijen en tekeningen gemaakt. Ik doe alles wat ik de afgelopen jaren niet gedaan heb en daar voorbij. Onderwijl zijn we naar het Conseil Général geweest om hulp te zoeken want we vermoeden dat de lokale en landelijke fiscus ons een poot proberen uit te draaien. Maar wie het Conseil Général binnenstapt komt voor ´n uitkering, punt uit en er is dus geen ontkomen aan. Na een middag papieren uitzoeken en invullen met een assistante sociale wordt er voor ons tegen beter weten in een uitkering aangevraagd. Inmiddels weten we in ieder geval wel waarom het ons maar niet lukt om werk te vinden en dat is omdat een werkzoekende pas officieel werkzoekend is nadat deze een intake gesprek heeft gehad bij het Pôle Emploi, Dat is de aangewezen instantie die je helpt een baan te vinden en niet het ANPE zoals we eerder dachten. Ruud heeft volgende week donderdag een afspraak en daarna kan ik meer vertellen. Hoe dan ook, soms huil ik. Van verdriet als de fiscus ons bestookt met dreigbrieven. Van blijdschap als ik luister naar de muziek van Rokia Traoré. Maar meestal zijn we oergelukkig hier om al die dingen die ik al eerder genoemd heb. We hebben geld nodig maar we verlangen er niet naar, dus heb geen medelijden met ons want we hebben alles wat we willen.
geplaatst door Maartje Heymans om 23:33 | stuur een berichtVolgende tekst ( 25 nov ) - Vorige tekst ( 29 sep) | ||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||