Donderdag 16 november 2006

En dan nu eindelijk het lieflijke Frankrijk

Ik zit in de hangmat en luister naar de stilte. De kinderen zijn naar school en Ruud werkt in het appartement aan het Windows Vista boek. Het is twaalf uur dus alle Fransen zitten binnen. Hetzij thuis aan de keukentafel of in een restaurant. Het dagritme in Frankrijk is dwingend. Hoewel wij de Franse eetgewoontes nog niet hebben overgenomen (tussen de middag een uitgebreide warme maaltijd en ´s-avonds een eenvoudig buffet) voelen we tegen twaalf uur de onbedwingbare lust om te stoppen met werken. Luiken gaan dicht, winkels sluiten de deuren, telefoons worden niet meer opgenomen en plots hoor je de vogeltjes fluiten want er is bijna geen verkeer meer. Il est midi. Van twaalf tot twee is Frankrijk gesloten.

Hoewel er vanuit de hele wereld stemmen opgaan om deze ingesleten gewoonte uit te roeien vinden wij het eigenlijk wel prima. Je gaat rustig eten en daarna een uur lang op een bankje of in de hangmat in de onvermoeibare zon zitten. Je móet wel want iedereen doet het. Het probleem is alleen, dat wij door ons Nederlandse dagritme om zes uur ´s-avonds totaal uitgeblust zijn terwijl de Fransen dan nog zeker twee uur doorgaan. Onze productiviteit is dan ook beduidend minder dan in Nederland. Althans, tot voor kort.

Want onder druk van de date limite (deadline, ja, zelfs in Frankrijk hebben ze daar een woord voor) van het Windows Vista boek hebben we onze kinderen dan maar eindelijk eens gebruik laten maken van la cantine (de kantine).

Een Franse kantine op een maternelle (kleuterschool). Omdat op het schenden van het portretrecht in Frankrijk ongeveer de doodstraf staat maar even geen kindertjes op deze foto.

Kantine: een woord dat in Nederland geassocieerd wordt met gehaktballen en jus slobberende arbeiders en dus in veel bedrijven vervangen is door een woord met een beter imago:´bedrijfsrestaurant´ (beurk). Uit mijn jarenlange ervaring als docent in bedrijven weet ik overigens dat deze naamswijziging geen verandering heeft gebracht in de kwaliteit van het broodje kaas met glas melk.

Maar goed, even uitleggen: onze kinderen hebben een vierdaagse werk, ik bedoel, schoolweek van 8:30 tot 16:30, waarvan overigens vanaf 31 augustus, nog geen enkele, ik herhaal: geen énkele dag verzuimd is in het kader van die totaal nutteloze studie-, adv- of andere hangdagen voor docenten, zoals in Nederland gebruikelijk is.

Zo, nu heb ik eindelijk weer ´ns iets waarmee ik ´n deel van Nederland jaloers kan maken, en nog niet ophangen want er komt meer…

Tussen 11:30 en 13:30 uur hebben de kinderen lunchpauze waarin ze a) twee uur lang beslag kunnen leggen op de kostbare tijd van hun hardwerkende ouders of b) kunnen overblijven, spelen en bovendien voor 3,20 euro warm kunnen eten in de kantine. Vanaf maandag gaan onze kinderen naar de kantine en we weten nu dat dit het beste is dat we in maanden hebben gedaan. De kinderen raken niet uitgepraat over de warme maaltijden op school en wij kunnen eindelijk weer eens uren achtereen ongestoord doorwerken.

Tja, waarom hebben we dat dan niet eerder gedaan denk je. Nou kijk, wanneer je in boekjes leest over welgestelde Nederlanders die naar Parijs verhuisd zijn en hun kinderen op dure internationale scholen hebben gedaan, krijg je het idee dat bezoekers van la cantine in Frankrijk dagelijks gemarteld worden met tête de veau (kalfshersenen), tripoux (pens), huitres (oesters), confit de canard (eendenleed) uit de Aveyron, enzovoort. Maar dat is Parijs. Hier weten ze verdraaid wel wat ze die kinderen moeten voorzetten, patat, boontjes, gebakken aardappelen, spaghetti, ja, zelfs appelmoes en de heerlijkste toetjes met vooral veel chocola.

Het probleem is alleen dat wij verhongeren, want je kan ´s-avonds niet nog ´s een warme maaltijd voor jezelf maken terwijl de kinderen droog brood met water krijgen. Maar ik weet al wat: Ruud heeft zich bij de URSSAF* geregistreerd als eerste en enige baas van ons succesvolle bedrijf en ik ben nu gewoon een medewerker die zich via het bed heeft opgewerkt naar de top. Ok, dan ga ik lekker, net als al die andere Franse loonslaven, en grève (in staking) om mijn recht op lunchbonnen op te eisen en volgens mij is het stakingsrecht in Frankrijk zo vergevorderd dat zelfs Ruud tegen zichzelf in opstand kan komen en zo kunnen we dan eindelijk weer ´ns samen uit eten.

*URSSAF = Union de Recouvrement des cotisations de Sécurité Sociale et d´Allocation familiale tevens de kamer van koophandel voor artiesten en ander gespuis. Iedere nieuwkomer in Frankrijk verbaast zich over de volkomen dolgedraaide afkortingsmachine, voor elk bedrijf en activiteit is wel een afkorting, om maar wat te noemen: SDEI (water), EDF (elektra), GDF (gas), SAMU (medische dienst), enfin, ik zal R. nG. W.L. NS n RTKL aan wijden.

geplaatst door Maartje Heymans om 23:50  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 04 dec ) - Vorige tekst ( 21 okt )