vrijdag, 28 augustus 2009

Pas de souci, soyez heureux (de balans na drie jaar deel II)

Ik heb me afgevraagd of ik het volgende zou publiceren en ik doe het, omdat ik van meet af aan de waarheid wilde vertellen over een emigrantengezin in Frankrijk. De crisis maakt slachtoffers en de eersten die dat merken zijn de kleine zelfstandigen, zoals wij. Een freelancer zet je immers makkelijker aan de kant dan een loonslaaf die behalve plichten ook nog rechten heeft, wat 'n luxe. Zo gaat dat in Nederland en zo gaat dat in Frankrijk. We hebben geen opdrachten meer in 't vooruitzicht en dus geen inkomsten, niet uit arbeid of uit andere bron. We hebben een financiële reserve voor twee maanden en die tijd zullen we dan ook besteden om werk te zoeken wat niet meevalt in een land waar het arbeidsbureau (Pôle Emploi) vooral een symbolische functie heeft.

We zullen meer dan ooit onze eigen inzet en inventiviteit moeten gebruiken om werk te vinden en na vijftien jaar ervaring als zelfstandigen kunnen we dat als geen ander. Wil er nog iemand 'n website? Of 'n handgeknoopt portret van oma? Nee? 'n echte oude Franse boerentafel dan. Zonder poten. Ook niet?

Natuurlijk was het leuker geweest als ik vertelde dat we een vet inkomen hadden en ieder weekend aanschoven bij weer 'n Franse familie en dat we dan stokbrood met knoflookworst aten en wijn dronken en dat we gezellig de hele avond moppen zaten de tappen, in 't Frans natuurlijk want we spraken inmiddels beter plat Frans dan de Fransen zelf. Op die manier. Maar zo is 't niet.

Je kunt willen wat je wilt, maar een leven zonder geld en middelen maakt zelfs de kleurrijkste dromen tot een modderpoel. Dat is de stand van zaken na drie jaar Frankrijk. Over de toekomst kunnen we niets zeggen, des te beter, want wie weet komt 't toch allemaal weer goed.

geplaatst door Maartje Heymans om 23:39  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 28 aug ) - Vorige tekst ( 15 aug )