Vrijdag 15 september 2006

De jacht

Afgelopen zondag is het jachtseizoen in Zuid-Frankrijk geopend en dan merk je pas echt dat je uit een ander land komt waar miljoenen varkens legitiem worden opgesloten om het hongerige volk te voeden, maar waar sympathie voor de jacht, bontjassen of stierenvechten ongeveer gelijk staat aan de Hitlergroet of een andere verwerpelijke blijk van waardering.

In Tirol is een vreemd en algemeen aanvaard ritueel voor het afsluiten van een gezamenlijke skiweek: je plaatst je rechter skibeen mét ski in een hoek van 90 graden voor je, je leunt met je linkerhand op een skistok, dan strek je de rechterarm voor je uit en roept luidkeels: sieg heil!

Wacht, wacht… dat concludeerde ík althans vol afschuw nadat mijn eerste en laatste skiweek ooit tot een einde kwam, maar Ruud vertelde mij later dat ze niet “sieg heil!”, maar “schi heil!” zeiden. Voor mij was het te laat, eerst een week lang met ´n stel uitgelaten apen door de sneeuw scheuren en dan een twijfelachtige skigroet brengen, nee. Dit is toch het overduidelijke bewijs dat Oostenrijkers en een deel van de Nederlanders het nog steeds niet begrijpen.

Maar goed, terug naar de jacht. Op het tv-journaal hier dus geen bedrukte gezichten terwijl op de achtergrond barebow schutters in Rocky outfit door de bossen sluipen om herten af te schieten en niet meneer pastoor vermomd als Andries Knevel die met gefronste wenkbrauwen commentaar geeft op een in jachtkleding gestoken vriendenclubje dat negen zwijnen toont die op de grond liggen uitgestald, nee, blijdschap alom omdat we nu eindelijk weer allemaal naar buiten mogen om echt bewegende beesten af te schieten.

Heerlijk, ik verheug me nu al! Vooral wanneer ik door het weekblad van supermarché E. Leclerq blader en de jachtaccessoires bewonder: een beeldige patroontas voor echte kogels, een foedraal voor m´n geweer, o zo charmant, en dan die rugzak met stoeltje waar ik niet alleen op kan zitten maar waar ik ook mijn echte, zelf geschoten everzwijn op kan leggen.

Een paar jaar geleden logeerden wij in de kerstvakantie op een oude boerderij ´en pierres´ gelegen in een verlaten landschap nabij het Cirque de Navacelles. In de zomer wandel je er langs en dan denk je: dit is het paradijs.

Maar in de winter, wanneer ook daar de bomen geen bladeren meer dragen, de zon zelfs al om half vier uur ondergaat en er op een normale dag niet meer dan een verdwaalde stier en een kudde schapen voorbijtrekken, dank je God als er een paar van die idiote toeristen wat leven in de brouwerij brengen.

Als toerist is je waarneming vertroebeld, maar wanneer je er woont en merkt dat de geweerschoten en het geblaf van honden op een steenworp afstand van je huis, je zes maanden lang gezelschap houden kun je behoorlijk wanhopig worden. De bewoners van de boerderij – jonge Parijzenaren met twee kleine kinderen – klaagden er onophoudelijk over, maar ze konden er niets aan doen omdat de vorige bewoners hadden vastgelegd dat jagers op hun terrein mochten komen. Jammer!

Nee, ik ben geen fan van de jacht, het idee staat me tegen en wat mij betreft mag het hele gedoe hier afgeschaft worden. Kan best wezen dat er teveel duiven en kwartels zijn maar ik vind het volkomen zot dat een volkssport die jaarlijks niet alleen zovele dierenlevens maar ook mensenlevens kost (gemiddeld zo´n 26 doden per jaar) hier legitiem is. Het welzijn van de burger is hier zo belangrijk, probeer ´ns te trainen op een sportschool zonder doktersverklaring, dat gaat dus niet. Maar elkaar per ongeluk doodschieten tijdens de jacht dat mag dan zomaar. Kijk, als je in Frankrijk van je vrouw afwil wacht je gewoon tot het jachtseizoen, niemand die je erop aankijkt: “ik dacht dat het een everzwijn was. Sorry.”

geplaatst door Maartje Heymans om 23:30  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 21 okt ) - Vorige tekst ( 6 sep )