Woensdag 21 juni 2006 (2e posting)

Tegenslag

Tegen onze verwachting in hebben we nog weinig tegenslagen gehad maar vorige week gebeurde het. De telefoon ging. Ik nam op. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een benauwd stemmetje:

“ieja, met mij...”

Man? Vrouw? Wie is dit in gods naam? En toen hoorde ik iets over een trapgat, bureaurand, gekneusde ribben, ziekenhuis en

“au, au, ik ben te zeer gewond, ik kan nu niet verder praten”

Was dit Jitze? Nog even had ik de duivelse gedachte dat hij dan toch wel vanuit Friesland deze kant op kon komen, maar toen zag ik hem voor me, van top tot teen in de zwachtels jakkerend over de afsluitdijk. Één zwachtel liet los, slobberde door het raampje naar buiten en greep zich vast aan een lantarenpaal… nee! Langzaam drong het tot me door: Jitze komt niet.

Ik heb de laatste dagen veel geldige redenen gehoord om niet mee op werkkamp te hoeven naar Frankrijk, zoals de weliswaar saaie maar onaanvechtbare “ik mag niet van m´n baas”, of “sorry, ik had nog iets anders heel belangrijks” en niet te vergeten “ik heb een nageboorte, huwelijk, begrafenis”, maar dit… zit de voorzienigheid himself hierachter of is Jitze op eigen kracht door het trapgat naar beneden geduikeld? Hoe het ook zij, we moesten in allerhaast een auto huren want er was geen plaats voor Ruud in de vrachtwagen.

Donderdag hebben we de spullen in de vrachtwagen geladen en het is gelukt dankzij onze vrienden. We zijn vier uur bezig geweest met het sjouwen van dozen en planken en nu is het huis leeg. Alleen mijn schilderijen staan er nog, hoe symbolisch. Vaak heb ik op het punt gestaan ze weg te doen maar Ruud verbiedt het mij.

En nu heb ik fantoompijn...

...daar waar eens mijn koelkast zat vind ik nu een gapend gat...

...ik zoek ´n aansteker maar vind ´n maatbeker…

...en waar ooit een tafel stond valt mijn mok nu op de grond...

En zo gaat dat maar door… ok, het is triest, maar ik kan je verzekeren dat de leegte enorm veel voordelen heeft. De kinderen maken met drie kleuren stiften de prachtigste tekeningen. Ik ben bijna niets meer kwijt want wat ik niet in drie minuten vind is er gewoon niet. En op zolder ligt alleen een luchtbed, heerlijk!

De vader van Ruud maakte zich zorgen om mij, want ´een vrouw wil toch haar spulletjes´, maar zo´n vrouw ben ik niet. Sterker nog, ik háát spulletjes, ik probeer ze juist altijd kwijt te raken maar ze achtervolgen mij als een zwerm babyeendjes. Fotolijsten, vrolijke vaasjes, wanddecoraties, speelgoed, schoenen en jassen voor ieder weertype, kleren die je allang hebt opgegeven en maar niet kan weggooien, ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben dat ik er een paar weken van verlost ben. Voorlopig zitten ze veilig opgesloten in verhuisdozen in Espalion en onderwijl probeer ik de moed te vinden om ze voor eens en voor altijd weg te doen. Wens me succes.

geplaatst door Maartje Heymans om 12:55 AM  |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (29 jun) - Vorige blogtekst (21 jun)