Dinsdag, 07 November 2007

Toussaint (Allerheiligen / Halloween)

In oktober 1996 huurden Ruud en ik een gîte in Cambon-et-Salvergues, een plaatsje op ongeveer 1000 meter hoogte in het Parc naturel régional du Haut Languedoc. In de voorafgaande zomer hadden we delen van de Grande Randonnée 7 gelopen in de Monts de l’Espinouse (de Grande Randonnée 7 loopt van de Vogezen tot Andorra en is een van de langste Europese wandelroutes). Onder een hete zomerzon wandelden we urenlang door een wonderschoon, rotsachtig landschap dat bezaaid was met bloemen en geurde van de kruiden. We stegen op naar Douch en daalden weer af naar de Gorges d’Heric waar het koele, blauw-groene water tussen de rotsen op ons wachtte. Het was ’n droom.

De Gorges d’Heric

Dus toen ik m’n zus wilde trakteren op een najaarsvakantie koos ik voor dat gebied. Maakt ’t uit dacht ik, voor- of najaar, hoog of laag, in Zuid-Frankrijk schijnt de zon. Altijd! Ja, toen waren wij nog echte toeristen ook al vonden we zelf van niet.

We waren dan ook stomverbaasd toen we vroeg in de ochtend in Cambon-et-Salvergues arriveerden en het daar vroor. En zo werden wij, als uit de klei getrokken Hollanders, voor het eerst geconfronteerd het extreme Zuid-Franse bergklimaat.

Het huisje was idyllisch, en pierres natuurlijk, wel tweehonderd jaar oud en helemaal in originele staat, une ancienne maison typique zogezegd, ofwel: een koude douche als je eindelijk de moed had gevonden om ’s-morgens je warme bed te verlaten, overal vocht en gegarandeerd kortsluiting als je de wasmachine wilde gebruiken. Ja, het was ’n onvergetelijke vakantie.

Op 2 november was het dan eindelijk voorbij, maar nog niet helemaal omdat het pas 1 november was en wij nog één dag te gaan hadden vol typisch Franse verrassingen, zoals bijvoorbeeld Allerheiligen (Toussaint / All Saints/Halloween), want dat is zo’n feestdag waarop heel Frankrijk gesloten is en je voor je warme maaltijd naar de afhaalchinees mag.

Ja, zo diep kun je zinken als je slecht voorbereid naar Frankrijk gaat. ‘n Afhaalchinees in Frankrijk, bestaat-die dan? Ja, die bestaat, in Lamalou les Bains om precies te zijn. Althans, hij was er nog wel op 1 november 1996 en één ding is zeker: er moet een fortuin te verdienen zijn met al die dolende toeristen die op een van de vele onverwachte feestdagen in Frankrijk hun laatste cent willen geven voor ‘n warme maaltijd. En het leuke is: nu we hier wonen mag ik me evenals de Fransen op 1 november ook afvragen of die ene sterveling op straat nou een dolende ziel is of een toerist.

geplaatst door Maartje Heymans om 01:12  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 17 dec ) - Vorige tekst ( 16 okt )