Donderdag 1 juni 2006

Onzekerheid

Soms doe je iets waarvan je zeker weet: dit móet ik doen. Als een bewonderd schilderij dat je opzettelijk overschildert, to hell with it!!! En hier is dan zo´n moment. Maar eerlijk gezegd, erg gelukkig word ik er nog niet van.

Ik bevind me in een soort niemandsland. De ene klant heeft me volledig uitgeroosterd, de andere heeft mijn toegang tot de docentenplanning geblokkeerd, het huis is gestript van alles dat we niet direct nodig hebben, rekeningen zijn opgeheven en abonnementen zijn opgezegd en het ergste is dat zelfs het NRC binnenkort niet meer op de deurmat valt. Bij iedere stap die ik zet neem ik afscheid en ik kan wel zeggen, het is leeg, zo leeg en niets kan de leegte vullen. Wow yeah!

De vraag is hoe lang dit gaat duren, want de eerste weken in Frankrijk zitten we in een appartement waarvan een aanzienlijk deel gevuld zal worden met verhuisdozen. Par allieurs is onze financiële toekomst uiterst onzeker, we hebben weliswaar goede contacten met een aantal uitgevers, maar het gat dat wordt geslagen door het wegvallen van cursusinkomsten is nog niet opgevuld.

Nee, denk maar niet dat we als een stel op hol geslagen toeristen naar Zuid-Frankrijk verhuizen, we weten dondersgoed wat de risico´s zijn. We offeren geen kippen of geiten, we offeren onszelf en hopen er een nieuw leven mee te winnen.

Ik vind namelijk: als je de verandering niet zoekt dan word je er vandaag of morgen mee geconfronteerd en dan wel op een moment dat het je niet uitkomt. Verandering is het enige dat het leven en alles wat je doet boeiend maakt dus wegwezen en rennen maar. Fatalisme is een manier om jezelf los te rukken uit een vastgeroest bestaan, ook al lijkt dat leven nog zo opwindend.

En nu doe ik wel zo stoer, maar eerlijk gezegd hadden we alles willen houden, we zijn alleen niet rijk genoeg om twee huizen te betalen, dus dan maar weer verhuizen. Zo zit het.

geplaatst door Maartje Heymans om 2:06 PM   |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (8 jun) - Vorige blogtekst (29 mei)