Zaterdag, 13 oktober 2007

Ik Vertrek

In Nederland is emigreren is een hot-item. Velen dromen ervan en slechts enkelen doen het. En dat is maar goed ook als je bedenkt dat de helft van alle emigranten binnen tien jaar terugkeert naar Nederland. Hoe het ook zij, in Nederland is veel begrip en bewondering voor emigranten, wij hebben dat aan den lijve ondervonden, wie emigreert is heel even een ster.

Maar een echte ster laat het daar niet bij. Die meldt zich aan voor het programma ‘Ik vertrek’ van de Tros, want daar schitter je niet alleen voor vriend en familie of voor de agent die je bekeurt en als een kleuter bekent dat hij ‘ook plannen heeft om te emigreren’, nee, daar schitter je op z’n minst één avond voor maar liefst 1 miljoen kijkers.

De over het algemeen familiale Fransen begrijpen weinig van die emigratierage: “mais votre famille alors?”, waarom dan toch het land verlaten waar je hele familie woont… onbegrijpelijk, onbegrijpelijk … emigreren om meer ruimte te hebben, wat heeft dat nou voor nut? Het programma ‘Ik vertrek’ zou hier dus niet aanslaan, dat is duidelijk. Maar soms vind ik het leuk om de uitzendingen te bekijken, want in ieder mens schuilt een ramptoerist.

In de laatste uitzending zagen we een familie uit Beverwijk die hun geluk beproefden in Tjechie. Voor hun idyllische krotje waar alles even oud en verrot was hadden ze ‘maar 140.000 euro betaald’. Nou, gefeliciteerd. Echter, je hoeft geen speurneus te zijn om te weten dat voor dit type boerderij in Tjechie meestal niet meer dan een tiende van dat bedrag wordt gevraagd. Bovendien spraken ze geen woord Tjechisch en ze waren dan ook heel verbaasd dat er in het gehucht geen Duits of Engels gesproken werd. De burgemeester toonde daarop heel demonstratief, met een veelzeggende blik op de camera, een woordenboek aan de familie: ‘kijk, dit is nu een woordenboek’. Maar gelukkig voor de familie was er een reddende engel, die bereid was voor niets en voor nop tips en adviezen te geven en als tolk te fungeren. Toen maanden later bleek dat de tolk hen niet gewaarschuwd had voor de veel te hoge prijs van het huis was daarop het antwoord van moeder: “ja, daarvoor hebben we haar niet ingehuurd”. Ingehuurd? Ze deed alles gratis toch? Nee, met sommige emigranten kan ik me maar met moeite identificeren.

Maar ik moet toegeven… als wij het mochten overdoen dan zouden we het ook anders doen. De eerste en ergste fout is geweest dat we in onze zoektocht een derde hebben betrokken die in ruil hiervoor veel zeggenschap vorderde over het huis en die bovendien mijn inbreng in het geheel volstrekt onnodig vond, immers vrouw en dus zwak begaafd. Op ’n gegeven moment vond ik het welletjes en heb ik hem heel sportief de deur gewezen.

Ik: “Nou moet jij ’s effe naar mij luistere, ik ben ’t zat om door jou als debiel behandeld te worden en als ’t je niet bevalt dan ga je maar!”
Hij, onderwijl met z’n vinger op mijn neus prikkend: “En jij! Jij moet niet denken dat je alles beter weet!”

Ja, zo kan het gaan, de kijkers van het programma ‘Ik vertrek’ zouden ervan gesmuld hebben. Maar goed, ik ben blij dat ik het koekoeksjong buiten het oog van de camera’s het nest heb kunnen uitwerken. We hebben ervan geleerd dat je best een derde in je zoektocht kunt betrekken, maar dan alleen wanneer dienst en wederdienst duidelijk omschreven zijn én je kunt klagen wanneer je niet tevreden bent.

Waarmee ik automatisch op het volgende kom en dat is dat ik genoegen heb genomen met een huis dat voor mij van meet af aan één onoverkomelijk gebrek had: niet de betonnen muur van de buren, niet het balkon dat op instorten staat, niet de monstrueuze voegen, nee, niets van dat al, maar de weg ervóór. brrr, de weg ervoor? Ja mevrouw, de weg ervóór!

Buiten de weekenden is de overlast van met name vrachtverkeer zo erg dat we hebben besloten hier niet tot in lengte van dagen willen blijven. En da’s nou weer toevallig, want vandaag stond er een artikel in de krant dat de huizenprijzen van met name oude huizen in Frankrijk de komende drie jaar zullen dalen met wel 18%. Gunstig voor mensen die een huis in Frankrijk willen kopen, maar ongunstig voor mensen die hun huis willen verkopen. Zo zie je maar weer wat ervan komt als je teveel haast hebt. Maar goed, het huis is op dit moment m’n grootste hobby, dus zo erg is het nu ook weer niet.

Hoe dan ook, na anderhalf jaar weet wel ik dat de impact van een emigratie enorm is, veel groter dan een verhuizing van de ene naar de andere stad. Door het verwezenlijken van een langgekoesterde droom word je plotseling volwassen. Het is of je in je klim de berg op een reuzensprong maakt. Ruud omschreef het als volgt: “We begonnen hier niet in een ideale situatie, vaak verre van dat, maar we hebben iets voor ogen en dat zien alleen wij. Voorheen leefden we in een wereld die al gemaakt was, voornamelijk door anderen, nu leven we in een wereld die we eigenhandig vanaf de grond opbouwen, dat is vaak moeilijk maar het is wel ónze wereld.”

En dat is volgens mij de essentie van het emigreren: je eigen wereld bouwen, zoals een kind dat een hut bouwt. Het is een bos takken, de wind en regen gieren er doorheen, maar het is jouw hut. Die wens is zo overheersend dat je alles achter je laat, de laatste blik op je huis gaat door hart en kwaal, door merg en pijp, zeker wanneer je kinderen er zijn geboren en opgegroeid. Verschrikkelijk is het, verschrikkelijk. Het blijkt voor iedere emigrant een bijna traumatische ervaring. Maar toch ga je, want in het leven moet je stappen nemen die geen logisch vervolg zijn op de voorgaande, je móet je een weg banen door de struiken in plaats van het pad te nemen verderop. Je geeft daarmee gehoor aan de oermens in jezelf, de nomade, de ontdekker, wat is daar nu verkeerd aan. En daarom zeg ik, net als al die andere emigranten in het programma ‘Ik vertrek’: “Spijt? Spijt waarvan? Dit is het beste dat we ooit gedaan hebben.”

geplaatst door Maartje Heymans om 12:00  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 7 nov ) - Vorige tekst ( 12 okt )