zondag, 29 maart2009

De eerste lentedag

De Noord-Aveyron is bij veel Nederlanders onbekend. Dat is ook wel te begrijpen. De temperaturen zijn er gemiddeld wat lager dan in zuid Zuid-Frankrijk en echt spectaculaire attracties zijn er niet. Als ik dit van tevoren had geweten dan had ik dit gebied ook gemeden. Maar onwetendheid heeft zo z’n voordelen, want juist daardoor woon ik nu hier en nergens anders.

Er zijn van die dagen die net een mooie droom zijn. Je wordt wakker, de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, je voelt je gelukkig. Toen we nog in Rotterdam woonden ging ik op dat soort dagen met m’n kinderen naar Diergaarde Blijdorp. Ik moest dan wel eerst drie kwartier op de fiets door de stad reizen en proberen het geluksgevoel vast te houden terwijl het gekanker overal om me heen was. Maar als we in de Diergaarde aankwamen kon ik de hele dag geloven dat de wereld mooi was. M’n kinderen dartelden om me heen als twee uitgelaten vogeltjes en wilden alles weten over die vreemde beesten in kooitjes, de giraffen, de nijlpaarden, de vogelspinnen, de gifkikkers, de vissen, de schildpadden, de piranha’s. Aan ’t eind van de middag gingen we naar de speeltuin en aten we ’n ijsje. En als het warm was deden we onze schoenen uit en woelden we met onze blote voeten door ´t koele zand. Dat was voor mij even ‘t paradijs en zo mag het altijd blijven.

Tegenwoordig wonen we in de Aveyron en Diergaarde Blijdorp is ver weg, maar er zijn hier veel plaatsen waar ik ongestoord gelukkig kan zijn met m’n kinderen, zelfs de heen- en terugreis naar Rodez zijn een feest, als je tenminste niet de doodgereden dieren in de berm meerekent. Pretparken vind je hier niet. Wel veel kleine dierentuinen waar de dieren zo te zien liefdevol verzorgd worden.

Wil je het geluksgevoel van de eerste lente- of de laatste zomerdag optimaal beleven dan ga je naar ‘Le jardin des bêtes’ in Gages. Ja, ja, ik snap ook wel dat je dat niet even op ’n zondagmiddag vanuit Nederland doet, maar als je er dan toch bent… en anders dan maar in de zomer. ´n Liever oord is er niet. Een kameel die bij de ingang z’n walgelijke adem in je gezicht blaast, twee hangbuikzwijntjes die je popcorn willen, evenals al die andere dieren, geiten, lama’s, ezels, cavia’s, woestijnvosjes, papagaaien, ganzen in alle soorten en maten, allemaal zijn ze er gek op. Wij ook trouwens.

De speeltuin is klein maar origineel en er is een doolhof (Frans: labyrinthe) waarin je heel goed kunt doen alsof je verdwaald bent. Vlak voor de uitgang vind je een verduisterd lokaal waar je in 20 minuten tijd een opvoering te zien krijgt van bewegende poppetjes met op de achtergrond de stem van grootvader die z’n kleinzoon vertelt hoe mooi het leven in de Aveyron ooit was.

En voordat je vertrekt kun je op het terras in de zon van ’n echt vies kopje Franse koffie genieten. Le jardin des bêtes is overigens vooral leuk voor kleine kinderen met ouders of grootouders.

Wie het gevoel van de eerste lentedag in een grote stad wil vieren rijdt gewoon door naar Toulouse, hoofdstad van de Midi-Pyreneeën, universiteitsstad (120.000 studenten) en vierde stad van Frankrijk. De Fransen noemen haar ‘la ville rose’ omdat de huizen van rode baksteen gemaakt zijn (‘la brique’).

http://www.panomir.com/toulouse.html

Toulouse lijkt op de binnenstad van Amsterdam maar dan groter en met de rust en ingetogenheid van een vriendelijk, Frans dorpje.

Dat is overigens moeilijk te geloven als je weet dat vijf dagen na ons bezoek een van de meest grimmige en gewelddadige demonstraties is gevoerd tegen het crisisbeleid van Sarkozy van alle demonstraties op die dag in Frankrijk (19 maart jl.), waarbij “winkels werden geplunderd” en diverse zwaar gewonden vielen. Maar achter deze kop gaat ‘n verhaal schuil. De demonstranten – een paar honderd studenten – hadden de ingang van de Monoprix geblokkeerd om er etenswaren te ‘halen’ voor de allerarmsten, waarna de politie met geweld in actie kwam wat in totale chaos ontaardde. De massale bereidheid van de studenten van Toulouse (en overigens veel meer steden in Frankrijk) om een gebaar te maken naar de zwaksten ontroert me. Bestaat zoiets in Nederland?

Maar hoe dan ook, toen wij er waren was ’t er rustig. Wandel op ´n zaterdagmiddag na een uitgebreid bezoek aan de Jardin des plantes (die me qua sfeer enorm doet denken aan het Vondelpark), of een van de andere publieke tuinen richting centrum. Naarmate je dichter bij het stadshart komt wordt het drukker. Het geroezemoes zwelt aan maar nergens hoor je geschreeuw. Er is ontzettend veel jeugd die gemoedelijk bij elkaar ligt, zit, staat, skate, speelt en hangt en daar tussendoor veel leeftijdloos publiek. Biologisch gezien mag Parijs dan het kloppend hart van Frankrijk zijn, maar Toulouse heeft iets waar geen enkele grote stad die ik ken zich mee kan meten. Vreedzaamheid.

geplaatst door Maartje Heymans om 13:28  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 25 mei ) - Vorige tekst ( 2o feb )