Woensdag 2 juli 2008

De verbouwing

Terwijl ik luister naar de file- en weerberichten op Arrow Classic Rock kijk ik naar buiten. Geen files en de zon schijnt. Is waar ook, ik zit in Frankrijk. De hitte is beklemmend. De enige plaats waar je wat koelte onder je voetzolen krijgt is in de kelder. In Espalion komen de temperaturen al twee weken niet meer onder de 25 graden. Om de hitte buiten te houden zetten we ’s-morgens vroeg ramen, deuren en luiken open, na een uur sluiten we de boel weer en zo houden we de koelte gevangen. Wat had ik toch graag de buren jaloers gemaakt met ons bio zwembad dat door de stortbuien van de afgelopen maanden spontaan in de tuin was ontstaan. Maar het droogt langzaam op en we kijken jaloers naar het opblaasbare zwembad met houten ombouw van LeClerq bij de buren. Wat in Nederland de auto, het huis of het bankstel van de ene voor de andere buurman is, dat is hier het zwembad. Wie een zwembad heeft, heeft status, hoe groter je zwembad, hoe belangrijker je bent.

Trouwens, we hébben ’n zwembad, net zo’n ding als bij de buurman, met pomp, filter, alles. We hebben alleen geen recht stukje grond om het neer te zetten en het is zo lastig om steeds achter ’t bad aan te moeten lopen. Voorlopig doen we ´t dus maar met het opblaasbare kikkerbadje van 8,5 euro van de Netto, want wie hogerop wil moet onderaan beginnen. Of ’n vlak stukje grond hebben natuurlijk.

Het djembé-optreden op 21 juni was een groot succes. We waren met 30 drummers en vooral later op de avond toen het donker werd en het publiek rijendik om ons heen stond was de sfeer betoverend. Ik kan eigenlijk aan niets anders meer denken, maar we hebben nu een sabbatical van twee maanden zodat we kunnen nadenken over hoe we verder willen als groep, want voor je 't weet zit je artistiek op 'n doodlopend spoor, ga je kinderen en man mishandelen, beland je in 'n afkickkliniek of heb je een therapeut nodig die de groepsprocessen bewaakt, dus even geen groepsdjembé meer.

Vier weken geleden heb ik ons voorlopig laatste boek ingeleverd en dat betekende voor mij a) eindelijk tijd om te klussen en b) nog meer zorgen over onze inkomsten, want zoals ik al eerder zei: als we werken hebben we geen tijd om te klussen en als we klussen werken we niet.

Op dit moment beschouw ik m’n dagelijkse werkzaamheden in huis dus maar als ’n indirecte investering, of dat nu wassen, strijken, stofzuigen, verf afbijten, schuren, behangen, tegelzetten of verven is. We staan om zeven uur op en vier dagen per week - als de kinderen naar school gaan - hebben we zeeën van tijd om te doen wat we willen. Ruud klimt achter de computer om zich te wijden aan webontwerp, schrijven, boekhouding, het betalen van rekeningen of het downloaden van bestanden.

En ik ga klussen (bricoler). Ik heb iets tegen dat woord. Het klinkt zo vrijblijvend, zo hobby-achtig, zo therapeutisch, terwijl het gewoon keiharde lichamelijke arbeid is. Ik kan natuurlijk ook zeggen dat ik me ‘aan de arbeid zet’ of dat ik ‘het karwei ga klaren’ maar dan begrijpt weer niemand wat ik bedoel. Het woordenboek biedt me geen alternatieven, dus hou ik ’t maar bij ‘klussen’.

Een klus die het uiterlijk van ons huis snel en ingrijpend kan veranderen zonder dat dit teveel geld kost is het opknappen van ’t houtwerk, dus, sinds enkele weken ben ik bezig de ongeveer 30 deuren, ramen en luiken, die door de vorige bewoner op ’n zondagmiddag in een subtiele combinatie van drektinten zijn overgeschilderd schoon te maken en te verven.

Voor het verwijderen van de oude verflagen (drie in totaal) gebruik ik décapant (afbijtmiddel). Hiermee verwijder ik zoveel mogelijk verf uit naden en kieren totdat ik een bijna kale deur overhoud.

	stap 1 - de deur in de oorspronkelijke kleuren		stap 2 - de décapant moet even inwerken		stap 3 - de eerste verflaag is verwijderd met een paletmes
	stap 4 - de volgende verflagen worden verwijderd		stap 5 - na een paar dagen drogen schuur ik de laatste verfresten weg		stap 6 - het allerergste is het schuren van de naden

stap 7 - de laatste stap is het verven

	I
	I		I

Voor zover ik heb kunnen constateren is het houtwerk aan de buitenzijde van het huis van eikenhout (chêne), het houtwerk binnen (met uitzondering van de trap) is van een lichte kwaliteit hout, waarschijnlijk grenen (pin). Het grenen heeft als nadeel dat het makkelijk toegankelijk is voor allerlei insecten. Op sommige plaatsen heb ik vluchtgaten ontdekt. Vreemd genoeg nooit in deuren of ramen maar vooral op de hoeken in de deurkaders. Als dit het geval is dan is er maar één oplossing: alles weghalen en opnieuw plaatsen, want bij de minste beweging verpulvert het hout en je hout, ik bedoel houdt niets dan zaagsel over.

Nadat ik de verflagen heb verwijderd dicht ik de gaten met vloeibaar hout en laat ik het houtwerk een paar dagen drogen. Vervolgens schuur ik het houtwerk helemaal glad. Het zwaarste werk is het handmatige schuurwerk dat nodig is om de verfresten uit de naden weg te schuren. Ik ben dan werkelijk uren bezig met een beiteltje en dubbelgevouwen schuurpapiertjes om alles schoon te krijgen. Na ´n ochtend schuren ben ik complètement crevé en op m´n kostbare, kinderloze middag kan ik dan nog maar één ding doen: in 'n hoekje op de grond zitten of schrijven, zoals op dit moment.

Na vijf werkdagen zwoegen en ploeteren mag ik dan eindelijk mijn deurtje een kleurtje geven. Je hebt geen idee hoe heerlijk dat is.

Ik luister naar de radio en hoop op het nummer Take Me Out van de Schotse rockband Franz Ferdinand. Ik wil het niet downloaden, ik wil ermee overvallen worden zodat ik even kan springen in plaats van te schuren. Of springen én schuren, dan schiet ´t tenminste op. Enfin, alles is goed zolang ik maar niet naar Nirvana hoef te luisteren want dan gaat het geluid uit. Die tot kunst verheven depressie Kurt Cobain met z´n stemimitatie van iemand met keelkanker, ik kan er niet tegen. Ik had toch zo gehoopt dat de muziek na z´n dood ook zou wegsterven maar het gebeurde niet. Welke zender ik ook aanzet, steeds weer moet ik luisteren naar het monotone gezanik van Come As You Are en dat andere nummer waarvan ik weiger de naam uit te spreken.

Maar goed, er is één zender waar ik tijdens het klussen gegarandeerd niet wordt lastiggevallen met Nirvana en dat is radio Totem, 'tous les tempos de la radio' zeggen ze zelf, maar ze draaien vooral hedendaagse Franstalige muziek en Engelstalige muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Om maar wat te noemen, al sinds onze komst hier draaien ze Hotel California van The Eagles en Black Velvet van Allanah Myles en Every Time You Go Away van Paul Young alsof het de allernieuwste hits zijn, en dat iedere dag weer, iedere maand, ieder jaar. Dus, zolang ik tijdens het klussen maar naar radio Totem blijf luisteren hoef ik me geen zorgen te maken, want tegen de tijd dat ze aan Nirvana toekomen is de Nirvana generatie al tot stof vergaan en dat zal ik niet meer meemaken.

geplaatst door Maartje Heymans om 16:07  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 22 aug ) - Vorige tekst ( 07 jun)