woensdag, 25 november 2009

Zoeken naar werk III

Ik lig ziek in bed. Ik heb al griep sinds de eerste slachtoffers hier in november vielen en ik begin langzaamaan te vrezen dat ik er nooit meer vanaf kom. Het begint met hoofdpijn, vermoeidheid, keelpijn, pijn in spieren en botten, misselijkheid en uiteindelijk onophoudelijk hoesten waar geen hoestdrank tegen opgewassen is. Dat gaat zo 'n week door totdat je op 'n dag denkt: hé, het is geloof ik over. En dan begint de volgende dag alles weer van voren af aan. Is 't de grippe A (H1N1)? Ik zou zeggen van wel, maar in Espalion is dat 'n 'gros mot' (scheldwoord). Je praat er niet over en als je iets mankeert dan heb je alles behalve dat. In de periode dat het collège gesloten was vanwege de grippe A sprak ik mensen met identieke klachten die in alle oprechtheid beweerden: de dokter weet ook niet wat 't is, misschien 'n verkoudheid of zo. Oui... allright yeah, c'est vraiment bizarre... Ik wil nu de bevolking hier niet typeren als onwetende boeren want ze kijken allemaal tv en weten donders goed wat er in de wereld gaande is, maar belangrijke zaken negeer je en je mening hou je kennelijk voor je.

Met veel enthousiasme heb ik van de week onze kerstkaart ontworpen, getekend en verzonden, maar nu ik voor de zoveelste keer griep heb word ik een beetje verdrietig. De kinderen zijn vreselijk druk, het weer is pet en ik kan niet naar djembé omdat de auto kapot is. Erger kan bijna niet. Dus lig ik in bed en doe wat ik doen moet. Ik luister naar m'n last.fm zender (rocherouge) met 'n poes aan 't voeteneinde en ik schrijf.

Sinds kort hebben we weer vier poezen: Mieske dn Kwoaye (=de kwaaie), Charlotte von Droste zu Hülshoff, Thijs Poepjes en Tjippie dn Dunne. Ja, ik kom uit dn buurt van dn Bosch en ben nu eenmaal dol op leutige humor. Komt 'n Brabander in 'n computerwinkel en zegt tegen de verkoper: "hedde gij een Pentium?", verkoper: "Nee, das mun stropdas". (Heb jij een panty om? nee, dat is mijn stropdas). Op die fiets, reuze grappig. Maar hoe vertel ik dat 'n Fransman? En ik begin me al zorgen te maken want volgende week hebben we 'n Frans feestje en de Fransen hier zijn dol op bakken tappen.

Maar goed, ter afsluiting van dit jaar volgt dan nu op veler verzoek deel III van de spannende serie 'zoeken naar werk'. Sinds enkele weken heeft Ruud een arbeidsconsulent. Dat is iemand bij 't arbeidsbureau die je helpt met 't opstellen van sollicitatiebrieven enzo. Heel handig. Niet dat 't iets uitmaakt want hij wordt vooral geholpen met zoeken naar banen die hij zelf ook al gevonden had. Maar vandaag kreeg hij eindelijk z'n eerste uitnodiging voor 'n sollicitatiegesprek sinds hij in september begon met het stalken van werkgevers. Nou, sollicitatiegesprek... het is 'n zogeheten concours, ofwel een partijtje met zesendertig andere gegadigden waar maar 1 winnaar uitkomt. Kansloos dus. Zoals ik eerder meldde is het op dit moment zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, om als buitenlander in Frankrijk een baan te vinden. Of het nu om volksteller, systeembeheerder, uitsmijter of charmante barjuffrouw gaat, Ruud wordt voor alle banen afgewezen. De opmerking 'ik word wel putjesschepper' gaat eenvoudig niet meer op. Niet in Frankrijk in ieder geval. Willem Middelkoop zei al dat de kleine zelfstandigen dé grote verliezers zijn in de financiële crisis, mensen met vaste banen merken er weinig van. En zo is 't helemaal. Tenzij het hele financiële kaartenhuis in elkaar stort natuurlijk want dan is iedereen de klos.

Wat me eerlijk gezegd meer zorgen baart op dit moment is het totale fiasco van de klimaattop in Kopenhagen. Denken de wereldleiders en de multinationals nu echt dat hun nageslacht de dans zal ontspringen? Vanwaar deze totale desinteresse in het wereldleed dat nu voor generaties onafwendbaar is geworden? Ook de Fransen in m'n directe omgeving maken zich zorgen: "A mon avis même pour notre terre c'est un peu tard. Nos grands chefs d'états n'ont toujours pas compris qu'ils scient la branche sur laquelle ils sont assis. Mais bon, l'espoir fait vivre." Ik maak me geen zorgen voor mezelf, ik heb de kans gekregen om me te ontwikkelen tot wie ik nu ben, ik maak me zorgen om mijn kinderen en hun kinderen die de rotzooi van de voorgaande generaties mogen opruimen. Kunnen zij op 'n zomerse dag nog genieten van de bijen die rondom een bloem zwermen, zullen zij de vlinders nog zien, of de heerlijke smaak van verse ananas proeven en water drinken waar en wanneer ze maar willen? Mijn hoop is gevestigd op de onverwoestbare creativiteit van sommige mensen en de moed van een deel van de mensheid om hun levenswijze drastisch te veranderen.

Voor zover het ons persoonlijke leven betreft zijn er in de afgelopen maanden 'n paar lichtpuntjes verschenen die ons hoop geven voor de toekomst. Allereerst hebben we weer wat boeken te schrijven en daarnaast hebben we wat kleine opdrachten. Allemaal positieve dingen. Het spannendst is dat we op de kerstmarkt van Espalion dertien van de twintig van mijn dierentekeningen hebben verkocht. Dat heeft ons doen besluiten om hier het komende jaar onze tanden in te zetten. Allereerst zal ik me per 1 januari 2010 inschrijven als auto-entrepreneur, 'n manier in Frankrijk voor 'n zelfstandige om snel 'n officiële status te krijgen. Je schrijft je in via internet en bent vervolgens belastingplichtig (zonder BTW afdracht). Gewoon in 'n schriftje bijhouden wat je inkomsten en uitgaven zijn en driemaandelijks opgave doen om daarna 'vrijwillig' je circa 23% sociale lasten en inkomstenbelasting te betalen.

Als 't ons lukt om geschikte locaties te vinden waar ik m'n tekeningen kan verkopen dan betekent dat voor mij de komende maanden, even rekenen... tientallen, honderden, wat? duizenden tekeningen van steeds weer andere vogeltjes, hazen, herten, koeien, stieren. En dan natuurlijk de sleutelhangers, tasjes, t-shirts, bekertjes, vliegreisjes, enzovoort... yeah! Long live mass-production. Pollution! China. Ik kom eraan!

geplaatst door Maartje Heymans om 10:14  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 11 jan ) - Vorige tekst ( 25 nov )