rocherouge

De balans van een jaar in Frankrijk (juli 2006 - aug 2007)

Is het dan echt allemaal kommer en kwel? Nee!
Door de band genomen vind ik hier prettiger leven dan in Nederland, dus waarom schrijf ik op deze weblog dan over het slechte weer of over mijn doodgereden poes? Omdat ’n poes in een autoluw gebied van ’t centrum van Rotterdam meer overlevingskansen heeft dan op het platteland van Frankrijk. Juist hier, op de grens van rustiek landleven en bruut stadsgeweld gebeuren de meeste ongelukken. Hier vliegen schattige vogeltjes zich te pletter tegen de ruit van ‘n vrachtwagen en hier vind je een hert aan de kant van de weg, eerst nog dartelend en even later morsdood. En het weer? Waarom? Tja, ik wil best schrijven dat de zon hier altijd schijnt, maar dat schrijven er al zoveel.

Mijn bedoeling met deze website is vanaf het begin geweest om te schrijven over het dagelijks leven en de dingen die me bezighouden in onze nieuwe omgeving, leuk of niet.

We zijn hier nu iets meer dan een jaar en ik wil in dit artikel vertellen wat er van onze verwachtingen tot nu is uitgekomen en hoe we de emigratie tot op heden hebben ervaren.

Waarom zijn we geëmigreerd… Allereerst de vraag: waarom zijn we geëmigreerd? Nou, omdat we hoopten een beter leven te krijgen. We hebben geprobeerd met de beschikbare middelen een omgeving te vinden waar we vaker dan in Nederland het gevoel hebben dat het geluk binnen handbereik ligt en dat hebben we.

Geluk… Geluk ligt voor ons in hele simpele dingen zoals in de stilte op ’n bankje genieten van de zon of de was buiten uithangen aan een meterslange waslijn of gewekt worden door het gekwetter van tientallen vogeltjes of het vrolijke ritueel van de wekelijkse Franse markt. Enfin, teveel om op te noemen. En dat is hier allemaal, weer geen reden voor ons om terug te keren naar Nederland.

Het bankje in de tuin en de waslijn op de achtergrond

Clichés… Maar geluk is geen constante. Ik bedoel, nu ik een jaar in Frankrijk woon weet ik dat je van de vele verhalen meestal de fraaiste versies hoort: de ondergaande zon, de buurtfeestjes, de wijn, het heerlijke eten, de natuur… tja, dat kennen wij natuurlijk ook maar niet iedere dag!

Het is een cliché, zoals het een cliché is dat het hebben van kinderen altijd zaligmakend is. En die regenachtige zondagmiddagen dan, als de kinderen voortdurend ruziemaken en je alleen nog maar huilend onderuit kan hangen in de bank? Of zoals het een cliché is dat het hebben van een restaurant Frankrijk het leukste baantje ter wereld is. En de enorme druk in het hoogseizoen dan en het wegvallen van inkomsten in het laagseizoen en het allerergste… een slechte zomer of (in wintersportgebieden) een sneeuwloze winter?

Kijk, als je een onderneming in Frankrijk hebt waarin je afhankelijk bent van het toerisme is het natuurlijk ook heel verstandig om de zaken mooier voor te stellen dan ze zijn. Maar ik heb geen pretpark, geen camping, geen restaurant, geen gite en geen hotel, dus ik kan gewoon de waarheid vertellen, tout simplement. En daarom is het hier soms kommer en kwel en soms ook niet.

Verwachtingen… Het grootste probleem zijn de onvermijdelijke verwachtingen, hoe meer verwachtingen, hoe groter de kans op teleurstelling. En de kans op teleurstelling wordt kleiner naarmate je je beter voorbereidt en je beter oriënteert op je nieuwe omgeving. Is het wat je wilt en belangrijker: zijn er zaken die je storen? Zo ja, bekijk dan of ze oplosbaar zijn en zo niet, dan kun je beter naar iets anders uitzien.

Wat hoopte ík dan in Frankrijk te vinden? Allereerst droge lucht voor Halldor (hij heeft astma) maar ook zon, rust, ruimte, natuur, schoonheid, een mooie omgeving. Kan toch niet zo moeilijk zijn in Frankrijk…

Droge lucht… Vroeger gingen we vaak op vakantie in de Hérault en dan merkten we dat Halldor geen pufje nodig had. Maakt ´t uit, dachten we… Lac du Salagou of Espalion, ´t is allemaal Zuid-Frankrijk. Maar zo is het dus niet. Iedereen, inclusief huis- en longarts, heeft ons gewaarschuwd dat Espalion een slechte omgeving is voor astmapatiënten omdat het in een dal ligt. Uche.

De droge lucht in Espalion…

Aan de andere kant gebruikt Halldor buiten zijn twee standaard dosis Seretide (’s-ochtends en ’s-avonds), vrijwel geen extra Ventolin meer, maar het zal wel door de Seretide komen denk ik dan.

Zon… Een lezer stelde me onlangs de vraag: ‘Hoe is ‘t nou met de hitte bij jullie? Is ‘t ’n beetje uit te houden?’ Ja, … zo dacht ik er vroeger ook over, maar ik weet inmiddels dat Zuid-Frankrijk bestaat uit heuvels en dalen, bergen en kloven, bossen en stranden en dat een afstand van 30 km al een gemiddeld verschil van zeven graden kan betekenen.

Een van de weinige momenten dat mijn slaapmutsjes dit jaar de kans kregen om te bloeien

Ik had in m’n naïviteit gehoopt op drie maanden onafgebroken zomer en dat werd ons ook beloofd door de bakker, de schooljuf en de buurvrouw. Maar helaas, de afgelopen maanden waren grijs, grauw en nat en ik kan niet anders zeggen, het viel me tegen.

Nou moet ik wel zeggen dat het hier nu al drie weken prachtig weer is en dat stemt me optimistisch.

Klimaat… Wellicht ten overvloede vermeld ik erbij dat de zomer van 2007 in heel Frankrijk (behalve in het zuid-oosten) in zestig jaar niet zo slecht is geweest. Meteo France geeft de schuld aan een anti-cycloon die dit jaar op de verkeerde plaats ligt en de regen lekker onze kant opstuurt en weer anderen wijten die foute ligging aan de opwarming van de aarde. Enfin, ik ben natuurlijk geen meteoroloog, maar als de toekomstige weersverwachtingen voor Frankrijk je interesseren lees dan onze vertaling van een recentelijk artikel in ‘Le Figaro’.

Rust… De weg voor ons huis… op een zonnige zaterdagochtend in april met de makelaar leek het een bosweggetje, maar inmiddels weet ik dat het een snelweg in wording is. Het vrachtverkeer dendert op een doordeweekse dag onophoudelijk heen en weer en aangezien er achter ons huis veertig woningen worden gebouwd zal het vracht- en personenverkeer de komende jaren alleen maar toenemen. Het enige moment waarop ik in de tuin van m’n rust kan genieten is op zon- en feestdagen tussen twaalf en twee (midi) en ’s-avonds na acht uur.

Daar gaat weer zo’n vervloekte auto… en by the way, zo zag de tuin eruit.

Oja, over rust gesproken: vrijstaand huis, midden in de natuur, muren van 70 cm dik, wacheffe, eindelijk kunnen we weer keihard muziek draaien. AC/DC, Black Sabbath, John Fogerty, Paul Weller, zeventiger jaren discomuziek, tachtiger jaren discomuziek, negentiger jaren, eh, toen was er even niks en toen weer Underworld en of Melancholy Burning… enfin, Ruud, zet jij die volumeknop ’s voluit!

Ik: “…enk .ij ..at ..e ..uren het …unnen …oren?”
Hij: “Wat?”
Ik: “.ebbe de buren ..er .ast van ..denk je?”
Hij weer: “Yeah! ..eluid ..uiten ..eter dan ..innen!”

Ja, we mogen dan wel muren van 70 cm dik hebben maar, das waar ook: er zitten grote kieren in het houtwerk en bovendien is de garage waar de boxen staan een soort klankkast zodat de buren al de politie bellen als we ’n koptelefoon ophebben. Goed, dan luisteren we voortaan wel naar Kathie Melua of Jamie Cullum of Mathilde Santing of Norah Jones, burp, ik hoop dat ik niemand beledig, maar ik krijg nu al last van brandend maagzuur, we luisteren voortaan wel gewoon naar de krekels.

Wat? Ja, Corry en de rekels, dat kan natuurlijk ook nog.

Maar goed, ik vind dus dat ik hier onvoldoende rust heb en helaas is dat is m’n eigen stommiteit geweest. Maar geloof me, zat plaatsen in Frankrijk waar je voor weinig geld een fantastische boerderij hebt en zeeën van rust.

Ruimte… Ruimte genoeg, 1200 vierkante meter grond en niets dan prachtige bramenstruiken en hazelnootbomen.

Ruud verbrandt met de buurman het gras in de tuin

In het begin verbood ik iedereen die er ook maar naar wees om boompjes om te hakken, maar inmiddels weet ik dat een terrein waar de vruchtbare aarde vooral door bramenstruiken en ander woekerkruid is begroeid alleen begaanbaar blijft met zwaar gemotoriseerd tuingeschut en bovendien nogal wat onderhoud vraagt.

De tuin een paar maanden later

We hebben inmiddels besloten om een groot aantal bomen in het najaar te laten rooien. Alleen… van m’n fruitbomen blijven ze af, ook al hangt er maar één peer aan. Het stikt hier van de fruitbomen, we hebben een stokoude kersenboom, we hebben perenbomen, notenbomen en we hebben allerlei soorten pruimenbomen, blauwe, gele, rode, kleine, grote, ronde, eivormige, alles.

Halldor plukt pruimen

En eten we dat nou allemaal op? Nee, we hebben de buurman een krat gegeven en de rest heeft staan wegrotten achter het huis. Leuk hoor, dromen dat je met ’n bloemetjesschort aan in zo’n grote familiepan staat te roeren om je eigen pruimenjam te maken, maar het dan ook nog doen is toch weer iets heel anders.

Klussen… Het werk aan het huis is enorm en het zal heel lang gaan duren voordat ik het campinggevoel hier kwijt ben. Ik denk eerder aan een termijn van zeven tot tien jaar dan de ons voorspelde drie jaar. In tv-programma’s zie je altijd van die klussende emigranten die aan ’t eind van de dag in de warme avondzon met liftmuziek op de achtergrond van hun koffie genieten.

Ik, werkend aan het volgende boek, ik kijk waarschijnlijk naar dat muisje in de hoek dat zich graag laat fotograferen

Het was bijna een huisdier geworden maar hij werd de laatste dagen iets te luidruchtig. We hebben hem in een kooitje gelokt en Ruud heeft hem aan de overkant van de rivier losgelaten, beter kan je toch niet treffen als huismuis…

Hoe doen ze dat toch want wij moeten gewoon werken voor ons geld, klussen kunnen we alleen tijdens vakanties en in de weekenden. En dan die avondzon… nou ja, hou maar op.

De toekomstige kamer van Deirdre, Ruud hakt gaten en ik maak ze weer dicht…

Kinderen… Ik krijg ontzettend veel vragen per e-mail van mensen met kinderen en ik beloof, als er tenminste geen rampen meer gebeuren, dat dat het eerste is waarover ik hierna zal schrijven, maar even in het kort. Het gaat goed met de kinderen, ze spreken Frans en alleen dat al is een enorme overwinning.

De kinderen in de woonkamer. Kijk, zo ziet het er al maanden uit. Maar het went, we vinden het zelfs heel knus…

Door medeklasgenoten worden ze vaak uitgenodigd voor feestjes en we hebben echt niet het idee dat ze er onder lijden. Wel verbaas ik me enorm over het feit dat er geen ouderavonden zijn waar de mogelijkheid is van ‘n een-op-een gesprek met de docent. Je moet de docent echt overvallen vóór of na school maar afspraken maken vinden ze heel vreemd. Tja, wat moet je daar nu mee…

Halldor en de kinderen uit z’n klas, ze moeten stilzitten dus dat vinden ze niet leuk, maar wacht maar, zo meteen mogen ze lekker zeven kilometer terugwandelen naar school, door de bossen

O, Frankrijk, dank je dat ik hier mag wonen… In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat ik me het afgelopen jaar meermalen heb afgevraagd waar we in Gods naam aan begonnen waren, maar na twee weken Nederland weet ik het weer, want ik kan de lelijkheid van dat land gewoon niet meer aanzien.

Een adembenemend spectakel in Sauveterre-de-Rouergue, son et lumière waar de Fransen in de zomermaanden zo van smullen, en wij ook.

Insectachtige figuren die op palen lopen, vuurwerk, costuums en acrobatiek. Dit soort voorstellingen kun je in de zomermaanden in Frankrijk overal zien. Koop een lokaal krantje en je vindt de locaties die anders verborgen blijven voor de Fransen.

Behalve Zoutelande en Westkapelle dan, waar je op een warme zomeravond nog kan genieten van goudkleurige korenvelden, de zilverkleurige zee, bunkers uit de tweede wereldoorlog, huizenhoge duinen en het warme zand onder je voeten op de straatstenen … ik zal wel weer overdrijven, maar het is er gewoon prachtig. Ja, ja, en al die andere mooie plaatsen natuurlijk die ik nu even niet heb opgenoemd.

We eten nu bijna iedere avond buiten

Bedrijvenparken… Maar dan, de bedrijvenparken, die zielloze en monsterachtige gedrochten die maar ongestoord kunnen voortwoekeren langs de snelwegen, aan de rand van lieflijke dorpjes en in de tuin van de buurman. En de auto’s, de huizen, de stations, de kantoorbunkers… Natuurlijk zijn hier ook bedrijvenparken, sterker nog, ze zijn in Frankrijk uitgevonden, alleen vallen ze minder op.

Huizenmafia… En hier hoeven we niet meer in een schoenendoos te wonen waar alleen de AMEV en een fantasieloze projectontwikkelaar slapend rijk van worden. Ik heb ’n waslijn, een vrijstaand huis en overal in huis zitten ramen, zelfs in de badkamer en de wc.

Files… Ik hoef nooit meer in de file te staan als ik dat niet wil en na ’n dag lesgeven hoef ik ook geen stoelendans meer te spelen met drieduizend andere reizigers omdat de NS weer een te klein treinstel heeft ingezet.

De keuken

Zelfstandigen… Voor zelfstandigen leuk te weten dat we geen bergen geld meer hoeven te betalen voor onze ziektekostenverzekering omdat we in Nederland niet alleen premie maar ook nog ‘ns het werkgeversdeel moesten betalen. Hier in Frankrijk is ons hele gezin voor beduidend minder geld verzekerd voor ziektekosten (70%), pensioen en zelfs arbeidsongeschiktheid, wat ‘n luxe. Uit een recentelijk onderzoek bleek dat de meeste zelfstandigen in Nederland geen arbeidsongeschiktheidsverzekering hadden. Nou, raar zeg… al die zelfstandigen, die kunnen toch best die 1200 euro per maand opbrengen voor ‘n arbeidsongeschiktheidsverzekering, dat is maar krap 15.000 euro per jaar, het zijn gewoon krenten, dat is ‘t …

Kinderopvang… Ik kan ook mijn kinderen voor ’n paar centimes kwijt in het kinderdagverblijf of naschoolse opvang, en ze mogen bovendien voor ’n habbekrats overblijven en warm eten en (o, wonder…) dat alles onder begeleiding van gediplomeerd personeel en ik hoef ook nooit meer rekening te houden met de ADV- en studiedagen van de docenten, die houden ze hier namelijk uitsluitend buiten schooltijd.

Schoonheid… Het zal wel de schilder in me zijn maar ik kan niet tegen lelijkheid en met lelijkheid doel ik niet op ‘ouderdom’ of op ‘imperfectie’. In tegendeel, schoonheid ís nu juist imperfectie. Wat ik zo lelijk vind aan Nederland is nu juist dat onvermoeibare streven om alles wat krom is recht te maken, vergelijk bijvoorbeeld eens die afschuwelijke gerestaureerde toren van de Sint Jan in Den Bosch met de oorverdovende pracht van tal van middeleeuwse kerkjes in Frankrijk. Kan me niet bommen dat ze er jaren mee bezig zijn geweest, wat mij betreft is al het leven eruit gerestaureerd.

Schoonheid, aan de voet van deze prachtige, oude pruimenboom ligt ons Poessie begraven

Natuur… Tja, de schoonheid van de natuur hier is gewoonweg overweldigend, het verveelt me geen moment. Het diffuse zonlicht in het dal en al die tinten groen of het ‘Chateau de Calmont d’Olt’ in kunstlicht bij nacht, bij ieder weertype is het uitzicht vanuit ons huis werkelijk adembenemend. Het is als een perfect schilderij.

En al die dingen en veel meer nog dan dát, maken het leven hier beter, draaglijker, kleurrijker, vreugdevoller dan in Nederland. Ik hoop trouwens wel dat ik dat nog steeds zal zeggen als we onze eerste Franse belastingaanslag hebben ontvangen, maar goed, zo ver is het nog niet. Wordt vervolgd…

geplaatst door Maartje Heymans om 22:25  |  stuur een bericht

<< vorige pagina