Dinsdag, 22 augustus 2006

Gebouwen in Frankrijk

Voor de tijd van het jaar is de temperatuur hier al weken beneden normaal. Campings en uitgaansgelegenheden klagen steen en been dat het toerisme zo dramatisch laag is. Eerst vanwege de canicule en nu vanwege de kou.
 
Maar de Fransen zijn verwend weten we inmiddels. Een buitentemperatuur vanaf 24 graden (minder dan dat hebben we nog niet meegemaakt) is weliswaar te laag voor de maand augustus maar vooruit… maar als er niet meer gezwommen kan worden is iedereen uit z´n doen. Buiten zwemmen is hier welhaast een recht en dat kan nu niet iedere dag omdat de temperatuur van het water maar niet boven de 20 graden komt.
 
Voor ons is iedere dag een zegening want de zon is gul in dit land en we hebben onze jassen al weken niet aangehad.
 

Op een van die dagen dat Nederland verzoop waren wij hier. Nee, denk maar niet dat je mijn dikke kont hiertussen kan vinden want ik heb me verstopt achter de camera.

Als Ruud aan het einde van de middag uitgewerkt is springen we meestal op onze fietsen en rijden met de kinderen de heuvels in. En dan ontdek je dat Frankrijk buitenwijken en vakantiedorpen heeft die in lelijkheid niet onderdoen voor vergelijkbare locaties in Nederland.
 

Ik en Deirdre op een van onze talloze fietstochten door de heuvels

Want ook de Fransen willen graag een glad gestreken gazon met een zwembad, een barbecue en een schommel waar je nooit een kind ziet spelen. Het maison en pierres heeft voor hen geen enkele bekoring en wordt alleen maar behouden indien de woning als gîte of chambre d´hotes gebruikt wordt omdat de toeristen er zo dol op zijn. En zo niet, dan worden de oude boerderijen en woonhuizen voorzien van een laag onverwijderbare cement en overgeschilderd in bij voorkeur zachtroze, -geel of grijsbruin.

Het ideale huis voor veel Fransen

Ongeveer 10 kilometer buiten Espalion ligt een toeristisch dorp genaamd Bozouls. Het dankt z´n populariteit aan een kleine, bevallige gorge (door rivier uitgesleten bergspleet) die beslist de moeite waard is om doorheen te wandelen, maar daaromheen is het ´n nietszeggend boerengat waar je tussen de tientallen smakeloze nieuwbouwsels alleen met veel geluk soms een mooi, oud pand ontdekt.
 
Op een of andere wonderlijke wijze trekt het lelijke plaatsje wekelijks vele duizenden toeristen uit alle windstreken. Zou het zijn om het ludieke treintje dat je in sneltreinvaart rondom de gorge leidt? Maar dan heb je echt het minst aantrekkelijke deel gezien.

Een maison en pierres onderin de gorge van Bozouls

Hoe het ook zij, het fijne van dit land is dat je met de minste moeite de lelijkheid kunt ontlopen. Je hoeft hier maar een zijweggetje in te slaan en je bevind je in de hof van Eden waar aan het eind van de dag de heerlijkste geuren uit de bermen opstijgen, waar je verrast wordt door klaterende watervalletjes en waar allerlei vreemdsoortige insecten tussen het mos doorkruipen.

 
Ruud en Halldor

Binnen loopafstand van ons toekomstige huis troffen we het prachtige twaalfde eeuwse Église de Perse (op de pelgrimsroute) met een wonderlijke klokkentoren en ontelbaar veel Romaanse ornamenten en beeldjes.

Een klein, lief monster onder het dak van de Église de Perse

Eromheen is een begraafplaats waar generaties stervelingen na hun dood in de nabijheid van het bouwsel willen blijven dat eens het kloppend hart van een gemeenschap was. En zo te zien is het dat nog steeds, tussen de talloze oude en ingestorte graven, zie je ook veel nieuwe.

Église de Perse

Op korte afstand van de Église de Perse fietsten we de volgende dag geheel toevallig langs een boerderij met een wel heel opzichtige toren, naar later bleek de église de st. Pierre de Bessuéjouls, een (oorspronkelijk) elfde-eeuws kerkje dat ook op de pelgrimsroute ligt.

Eglise de st. Pierre de Bessuéjouls

In de tuin vonden we een in tweeën gebroken tombe met erin de vage contouren van een mens uit de steen gehakt. Toen we de buitenkant bewonderd hadden en aanstalten maakten om weer op de fiets te stappen zagen we een jongetje uit de toegangspoort komen.
 
Zou hij dan toch open zijn? De oude toegangsdeur kon geopend worden door een knopje in te drukken en tegelijkertijd aan het handvat te trekken. Ah, dacht ik, net als bij Compu´train! Daar stonden ook altijd ontredderde klanten met ´n pruillipje te sippen omdat de deur na hun herhaaldelijk aanbellen niet werd geopend. Totdat ik arriveerde natuurlijk en ze het geheim ontsluierde van de deur die eigenhandig en zonder geweld geopend kon worden.

De klokketoren van de église de st. Pierre de Bessuéjouls

We wandelden naar binnen en zagen achterin de kerk twee minuscule trapportaaltjes. Ruud kon er in de breedte maar net doorheen. Na een twintigtal treden betraden we een prachtig Romaans kapelletje.

Een mariabeeldje met kind, zo uitnodigend

In het midden van de ruimte was een altaar met dooreen geweven versierselen en weer overal die lieflijke Romaanse beeldjes. We waren totaal verbijsterd door al die schoonheid die zich ongevraagd aan ons openbaarde.

Halldor heeft de foto van het mariabeeldje met kind gemaakt, maar hij was woedend omdat “ik die foto verplicht moest maken van jou, alles wat ik wou fotograferen ging papa al fotograferen, maar ik wou iets van mezelf fotograferen.”

Ruud en ik zijn inmiddels verrukt van deze streek die zo te zien in ieder jaargetijde wel iets te bieden heeft dat de moeite waard is om naar te kijken, te luisteren, te ruiken, te proeven, te doen en insja-Allah blijven we hier voor de rest van ons leven of tenminste langer dan zes maanden.

geplaatst door Maartje Heymans om 02:06  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 24 aug ) - Vorige tekst ( 19 aug )