Vrijdag, 18 Augustus 2006

Heimwee

Het is zes over twee. Een raam staat open. De nachtkou sluipt naar binnen. Soms rijdt er een vrachtwagen langs volgeladen met balen stro. De geur van diesel en stof is verstikkend maar alles is beter nu dan achter gesloten ramen naar lucht happen. Ik heb de tv aangezet. Op de achtergrond het muziekprogramma Taratata. Jim Kerr zingt Mandela day met een Franse zanger genaamd Cali, een beeldschone Franse engel met donkere wenkbrauwen en wijd uitstaande lichtgrijze huilende ogen.

We wonen nu anderhalve maand in Frankrijk en ik weet inmiddels dat emigreren de ene keer een tranendal is en de andere keer een feest. Je voelt je als een kind dat alles opnieuw moet leren, dus je valt en staat weer op.

Er is een liedje hier in Frankrijk op de wijs van
Sealed with a kiss van Brian Hyland:

Quand vient la fin de l'été
sur la plage
ll faut alors se quitter
peut-être pour toujours
oublier cette plage
et nos baisers.

(Wanneer het einde van de zomer op het strand nadert dan moeten we uit elkaar, misschien wel voor altijd en dat strand en onze kussen vergeten)

Toen ik nog op vakantie ging naar Frankrijk had dit lied mij melancholisch kunnen stemmen. Niet omdat ik een vakantieliefde achterliet, maar door het afscheid van het gelukzalige vakantiegevoel. Het vakantieland houdt je gevangen in haar bekoring en de wederzijdse hartstocht.

Het ergste vond ik altijd wanneer we ons gebruikelijke afscheidsbezoek brachten aan de kathedraal van Reims of Chartres en het moment waarop we de grens bij België passeerden. De kapotte autobanden op de vluchtstrook die we bij ons vertrek zo luidruchtig vaarwel hadden gezegd lagen er nog steeds en begroetten me alsof ik nooit was weggeweest.

Het vertrek lag dan misschien pas enkele uren achter ons, maar de schok was altijd weer enorm. In de nacht mijn woning betreden die veel kleiner leek dan toen ik hem achterliet. Post op tafel, meters kranten en reclamefolders. Buiten een frisse wind en de geur van schepen in plaats van de weldadige koelte van een Zuid-Franse zomernacht en het zachte geruis van golven.

Dat gevoel van een verloren vakantieliefde is nu vaak bij me. Nederland mis ik niet, ik mis m´n vrienden en de dagelijkse sleur. Wat was lijkt te vervagen en wat is heeft nog geen vorm. Als het woord vacuüm geluid kon maken dan klonk het als de stilte in je hoofd waarin je alleen nog maar je bloed hoort stromen. Wanneer je dan het snurken van je geliefde hoort of het zachte ademen van je kinderen keert langzaam de werkelijkheid in je terug en het besef dat je onderweg bent.

geplaatst door Maartje Heymans om 02:49  |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (19 aug) - Vorige blogtekst (08 aug)