Dinsdag 16 mei 2006

Nog even wachten

O ja, voor ik het vergeet, ik zou nog iets vertellen over Frankrijk. Wel, eerlijkgezegd, de angst slaat me om het hart. Vandaag zouden Ruud en Jitze een definitief antwoord krijgen van de acht mysterieuze erfgenamen van het huis in Espalion: we gokten op blieb (gecensureerd...), hoopten op blub (gecensureerd...) vreesden blab (gecensureerd...). Het werd het laatste, stelletje vrekken!

De eerste die het nieuws dat we een huis in Frankrijk hebben uit mijn mond mocht vernemen was mijn lieftallige Compu´train collega, Emmy, wat ´n toeval dat we elkaar op zo´n onvergetelijk moment tegen het lijf liepen.

Het is onbeschrijfelijk wat er door je heen gaat wanneer je weet: ik ga hier weg, ik ga hier nu echt weg. Ja, diaree, dat gaat er door je heen, het loopt je letterlijk dun door de broek, en een ieder die zegt van niet, die liegt! Erover denken is leuk, plannen maken ook, maar het doen, zeker wanneer je twee kleine kinderen meesleept in je bizarre avontuur, is volkomen geschift. Ik kon nog maar één zin uitkramen: “…maar goed, we zullen zien…”, ik kan het niet meer horen, we zullen helemaal niet zien! Het is één groot drama, snap dat dan.

Toen ik thuiskwam belde Ruud met de blijde boodschap dat we nog minstens drie maanden moeten wachten voordat we het huis inkunnen. WAT?! Ik dacht dat we er al in juli inkonden. R: “Nee zeg, voordat hier alles geregeld is met de notaris enzo, reken maar op drie tot vier maanden. Dag!” Nok! Toestel weggedrukt. Weet je wat? Ik ga me bezatten en dan ga ik vreemd met zo´n grote hangneger uit de buurt. Jullie horen nog van me.

geplaatst door Maartje Heymans om 1:56 PM  |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (19 mei) - Vorige blogtekst (15 mei)