Maandag 15 mei 2006

Rotterdam

Ik loop de straat uit met een vuilniszak. Tussen de hoekhuizen voor me zie ik een reusachtig schip. Er zit een wit flatgebouw op dat zo hoog is dat het lijkt of het ieder moment kan omkantelen.

Het is een zonnige lentedag met bijtend koude windvlagen. Wanneer the hell! kun je je in dit land onbegrensd laven aan de zonnewarmte. Als er dan eindelijk zo´n goddelijke dag is dan duurt het hooguit een paar dagen (goed, nu heeft het tien dagen geduurd) en vervolgens word je drie weken gestraft met regen, kou, voorbij scherende wolken en waterige zonnetjes.

Vorig jaar toen iedereen het al opgegeven had en weer hartstochtelijk aan het werk was kwam er een onafgebroken periode van hitte, in september nota bene, zeg nou zelf, waar slaat dat op.

Zo vaak heb ik aan de horizon gezocht naar bergen. In de zomer als ´s-avonds de zon langzaam onderging en er donkere mistvlagen boven de grond oprezen dacht ik ze wel eens te zien. Boven de polders bij Moordrecht, een zacht glooiend paars gekleurd landschap onder een donkerblauwe hemel. Maar als we dan Rotterdam naderden en de Maasboulevard opreden was het definitief voorbij. Geen bergen meer maar betonnen dozen, onmiskenbaar. Op die plaats bekruipt me altijd een mateloos gevoel van verveling, als je nog een sprankje hoop had dat God bestond, dan was je het daar voorgoed kwijt.

Rotterdam is mooi als je met de fiets de Erasmusbrug beklimt en naar het westen kijkt. Bij ieder weertype is het uitzicht daar overweldigend. Het is vooral de Erasmusbrug die je dat gevoel kan geven, geen andere brug kan dat evenaren, de machtige lichtblauwe pijlers, de schepen onder je, je voelt echt dat je een berg beklimt en de top bereikt, steeds weer, en dan je beloning: het uitzicht over de havens in de verte en nog verder: de zee. Prachtig.

Maar er zijn zoveel plaatsen in Rotterdam die ik verafschuw. Teveel. Het ergste vind ik het Weena. Wanneer ik langs het zwart glanzende gedrocht van de Nationale Nederlanden fiets en tussen de talloze windkolken door probeer de fietsenstalling aan het Centraal Station te bereiken dan vervloek ik Rotterdam en smeek God om me toch uit deze misère weg te halen. Wie o wie heeft deze plaatsen bedacht. Wonen die architecten en ambtenaren hier? Hebben ze wel eens onder het vijfsterren hotel The Westin de straatkrant staan verkopen? Of alleen maar geprobeerd één punt te vinden dat de moeite waard is om naar te kijken?

Ik gooi mijn vuilniszak in de container, morgen gaat hij naar de hel van de AVR waar alles dat ooit betekenis had in vlammen opgaat.

geplaatst door Maartje Heymans om 2:46 PM   |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (16 mei) - Vorige blogtekst (13 mei)